Nadmierna potliwość

Po intensywnym wysiłku fizycznym, podczas upałów, gdy jesteśmy za ciepło ubrani... każdy z nas - w mniejszym lub większym stopniu się poci. Jest to naturalne. Wydzielanie potu pomaga utrzymać prawidłową temperaturę ciała i oczyszcza organizm z toksyn. Zdarza się jednak, że u niektórych osób dochodzi do nadmiernego wydzielania potu.

Nadmierna potliwość może to dotyczyć całej skóry lub tylko pewnych partii ciała. Zdarza się również często, że wydzielany jest nieprzyjemny zapach, nawet jeśli osoba się nie poci intensywnie i stosuje liczne zabiegi higieniczne. Mówimy wtedy o nadmiernej potliwości (hiperhydrozie).

Oznacza to, że osoby z tym schorzeniem produkują więcej potu niż jest konieczne do schłodzenia organizmu. Schorzenie to jest bardzo krępujące dla ludzi, którzy się z nim borykają i bardzo utrudnia im życie. Są one zmuszone do częstej zmiany odzieży lub muszą zakładać ubrania, na których nie widać plam od potu. Osoby te często unikają kontaktów towarzyskich.

Przyczyny wzmożonej potliwości

Przyczyn hiperhydrozy jest kilka. Jeśli nie jest ona efektem zaburzeń metabolicznych powstałych wskutek choroby, wówczas mówimy, że jest ona pierwotna, czyli uwarunkowana jest cechami genetycznymi i występuje u kilku członków w rodzinie.

Jeśli jest ona wynikiem choroby – mówimy o nadmiernej potliwości wtórnej. Na nadmierną potliwość wtórną cierpią osoby chore na:

• cukrzycę,
• nadczynność tarczycy,
• otyłość,
• cierpiące na zaburzenia trawienia,
• choroby nowotworowe (białaczka, chłoniak),
• zatrucia,
• zakażenia (np. gruźlica).

Może być też wynikiem wyczerpania po przebytej chorobie jak również nadmiernego stresu.

Jak sobie radzić z nadmiernym poceniem się?

Higiena

Bardzo ważną rolę odgrywa higiena. Jeśli borykamy się z nadmierną potliwością stóp, należy je myć przynajmniej 2 razy dziennie oraz moczyć je co najmniej raz dziennie w wywarze z kory dębowej lub igliwia sosnowego. Po umyciu dobrze jest zasypać stopy talkiem. Wskazane jest, aby często zmieniać skarpetki.

Duże znaczenie ma również obuwie. Powinno być ono luźne i przewiewne, szczególnie latem. Podobne wskazówki dotyczą ubrań. Wskazane jest nosić lnianą lub bawełnianą, luźną odzież. Należy pamiętać, że pot nie posiada zapachu, dopiero w zetknięciu z bakteriami na naszym ciele zaczyna być odczuwalna nieprzyjemna woń potu.

Pomocna jest depilacja pach. Należy również używać odpowiednich kosmetyków przeciw poceniu się. Najlepiej używać antyperspirantów z dodatkiem srebra, który zabija bakterie i tym samym likwiduje nieprzyjemny zapach. Można także stosować środki dostępne w aptece, tak zwane blokery, których używa się raz, dwa razy w tygodniu i blokują one wydzielanie potu. Nie należy ich jednak używać zaraz po depilacji, gdyż mogą powodować bardzo silne podrażnienie. Skuteczne też są kąpiele w wywarze z kory dębu lub brzozy.

Odpowiednia dieta i ruch

Jeśli borykamy się z nadmiernym poceniem, warto pomyśleć o zmianie diety. Należy pić dużo wody, co pomoże nam oczyścić się z toksyn i jeść regularnie szpinak, szparagi, ogórki i śliwki. Warto ograniczyć picie alkoholu i palenie papierosów, które zwiększają potliwość.

Jeśli przyczyną hiperhydrozy jest otyłość, należy zacząć uprawiać regularnie ćwiczenia fizyczne, które zmniejszą masę ciała.

Zioła

Warto pić napar z hyzopu lekarskiego, który zmniejsza czynność gruczołów potowych. Pomocne w zwalczaniu nadmiernego pocenia się może okazać się orzech włoski, dlatego warto zaopatrzyć się w mydło z jego dodatkiem.

Zabiegi chirurgiczne

Kiedy tradycyjne metody zawodzą, można sięgnąć po bardziej inwazyjne rozwiązanie, jakim jest laser. Światło lasera rozpuszcza gruczoły potowe, co powoduje ich wchłonięcie.

Również można poddać się zabiegowi usunięcia gruczołów potowych za pomocą skalpela. Jednak te metody najlepiej stosować po uzgodnieniu z lekarzem i gdy inne „domowe” sposoby zawodzą.

Należy jednak pamiętać, że nie istnieją normy ilości wydzielanego potu, a rozpoznanie hiperhydrozy opiera się na indywidualnym odczuciu człowieka. Jeśli nadmiernemu poceniu towarzyszy świąd, zaczerwienienie czy łuszczenie, należy udać się do lekarza i razem znim ustalić stosowną terapię.

Autor: Anna Zeler