Osteoporoza: bifosfonaty zwiększają ryzyko atypowych złamań kości udowej?

Długie zażywanie bifosfonatów, lekarstw powszechnie przepisywanych przeciwko osteoporozie w celu zapobiegania złamaniom, pomnaża aż pięćdziesięciokrotnie ryzyko złamań stresowych kości udowej. Taka jest konkluzja badania szwedzkiego, które potwierdza w sposób bardzo jasny to, co wiele analiz sugerowało już od roku 2007.

Badacze przeanalizowali dane medyczne 12 777 kobiet w wieku 55 lat i więcej, które doświadczyły złamania kości udowej w 2008 roku. Pośród tych pacjentek, 59 ucierpiało z powodu atypowego złamania kości udowej, nazywanego również złamaniem stresowym.

Złamania atypowe odróżniają się od złamań kości klasycznych dzięki swojej lokalizacji oraz dzięki charakterysytyce radiologicznej.

Tak więc, 78% z tych 59 pacjentek było leczonych bifosfonatami (Didronel, Fosamax, Actonel...), przeciwko jedynie 10% kobiet, które miały „klasyczne” złamanie kości udowej.

Według tego badania, fakt bycia leczonym bifosfonatami przez 2 lata pomnaża dziesięciokrotnie ryzyko złamania atypowego. A ryzyko jest to aż pięćdziesięciokrotnie większe, jeśli leczenie takie trwa ponad 2 lata.

Jednakże, ten typ złamania kości jest bardzo rzadki. Dlatego też, na 2000 pacjentek leczonych przez jeden rok bifosfonatami, istnieje ryzyko jednego jedynego atypowego złamania kości udowej. Poza tym, wystarczy przerwać tę terapię na jeden rok, aby ryzyko to spadło aż o 70%.

U osób cierpiących na osteoporozę oraz poważnie zagrożonych złamaniem związanym z tą chorobą, autorzy badania oceniają, że korzyści z przyjmowania bifosfonatów pozostają w dalszym ciągu mniejsze niż ich ewentualne działanie niepożądane, a w tym również ryzyko złamania atypowego.

Ostatnie kanadyjskie badanie, przeprowadzone na 205 000 kobiet w wieku od 68 lat i więcej, doszło do takich samych konkluzji.