Sport u chorych na cukrzycę typu 1
Wielu z nas zastanawia się, jak postępować w przypadku styczności z cukrzycą typu 1. Jest to choroba, która jest klasyfikowana jako niepełnosprawność, jednak czy ze względu na to cukrzyk powinien unikać aktywności fizycznej?
Zgodnie z dr hab. Tomaszem Klupą aktywność fizyczna u cukrzyków typu 1 nie zmniejsza ryzyka hipoglikemii ani nie poprawia wyrównania metabolicznego, ale za to wpływa na oczekiwany czas życia osoby chorej. Ważne, że u osób z cukrzycą typu 1 istnieje bardzo duża presja ze strony lekarzy na podjęcie aktywności fizycznej i ku zaskoczeniu, cukrzycy średnio posiadają wyższy poziom aktywności fizycznej niż średnia populacji. Aktywność fizyczna w 60% zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia choroby cukrzycowej, więc zarówno jest ważna w trakcie choroby, jak i w celu jej uniknięcia.
Problem z rodzajem aktywności
Największą trudność dla osób chorych sprawia brak jednolitego schematu ćwiczeń. W przeszłości medycyna przedstawiała swoje stanowisko, popierając w szczególności wysiłek tlenowy, natomiast nakazując unikać wysiłku oporowego (siłowego). Jednak ostatnie badania ukazały, że najlepsze rezultaty można osiągnąć poprzez łączenie obu rodzajów wysiłków, ponieważ w ten sposób możemy dostarczyć organizmowi dwa źródła energii.
Wysiłek tlenowy (aerobowy)
polega na ćwiczeniach mających na celu przyspieszenie oddechu i bicia serca, dzięki czemu do mięśni i narządów ciała trafia więcej utlenionej krwi. Takie ćwiczenia wzmacniają pracę płuc oraz serca i poprawiają ich kondycję. Efekty możemy osiągnąć poprzez spacer, jazdę na rowerze, pływanie, chodzenie po górach, tenis pojedynczy, jogging, koszykówkę czy nawet sprzątanie na podwórku.
Zobacz również:
Wysiłek oporowy (siłowy)
natomiast ten rodzaj wysiłku polega na ćwiczeniach mających za zadanie zwiększenie masy i siły mięśniowej, poprawę metabolizmu i wytrzymałości kości. Zwykle obejmuje różne rodzaje ćwiczeń, skupiające się na poszczególnych partiach mięśniowych. Wysiłek oporowy występuje w trakcie czynności codziennych jak wstawanie z łóżka czy chodzenie po schodach.
Wysiłek tlenowo – oporowy czy oporowo – tlenowy
Mylnie może się wydawać, że pierwsza możliwość jest lepsza, aczkolwiek - w rzeczywistości jest odwrotnie. Podczas pierwszego rodzaju wysiłku glikemia (stężenie glukozy we krwi) pod koniec ćwiczeń jest wysokie, jednak w trakcie nocy jest prawdopodobieństwo, że może gwałtownie spać, co może doprowadzić do hipoglikemii (stanu niedocukrzenia), która jest bardzo niebezpieczna. Natomiast wysiłek oporowo – tlenowy ma to do siebie, że jest o wiele bardziej stabilny przez co jest bezpieczniejszy dla osoby chorej (brak gwałtownych spadków glikemii).
W dużo lepszej sytuacji znajdują się osoby posiadające pompy insulinowe, dzięki możliwości redukcji prawdopodobieństwa wystąpienia hipoglikemii.
Jaki sport wybrać?
Dla osób chorych na cukrzycę typu 1 ruch pełni ogromną rolę. Dlatego poleca się dostosowywanie wysiłków do indywidualnych potrzeb danej osoby. Warto zwrócić uwagę na ogólny stan organizmu i możliwości danego pacjenta. W takiej sytuacji najlepszym wyborem będzie udanie się do lekarza i znalezienie odpowiedniego trenera w celu wypracowania odpowiednich metod ćwiczeniowych przynoszących skutki. Należy z ostrożnością podchodzić do sportów ekstremalnych, gdyż one wymagają dużo większej siły i wytrwałości nawet u osób zdrowych, dlatego zaleca się rozpoczęcie treningów od lżejszych form sportu, a następnie przechodzenie na wyższe poziomy.
Autor:
Ewelina Undas
Komentarze do: Sport u chorych na cukrzycę typu 1