Śródmiąższowe i kłębuszkowe zapalenie nerek

Nerki to bardzo ważne organy w naszym ciele. Stanowią one najistotniejszą część naszego układu wydalniczego, dzięki nim nasz organizm może pozbywać się zbędnych produktów przemiany materii i regulować obojętność płynów ustrojowych. Nerki mogą jednak ulegać szeregowi chorób, w tym wielu zapaleniom.

Zapalenie śródmiąższowe

Jest to proces zapalny tkanki śródmiąższowej i często cewek. W zależności od przypadku może on przebiegać ostro lub przewlekle. Najczęściej dochodzi do niego na skutek stosowania silnych leków, np. antybiotyków oraz poprzez infekcje ogólnoustrojowe, bakteryjne, wirusowe i grzybicze. Zapalenie to może być także wywoływane przez niektóre schorzenia immunologiczne, takie jak np. toczeń rumieniowaty rozsiany. W około 10% przypadków nie udaje się określić bezpośredniej przyczyny wystąpienia zapalenia.

Obraz kliniczny choroby często początkowo przypomina ostrą niewydolność nerek. Jest bardzo nieswoisty i początkowo zazwyczaj gwałtowny. Standardowe objawy to wysoka gorączka, wysypka, bóle stawowe i ból w okolicy lędźwiowej wywołany przez rozciąganie torebki nerkowej przez obrzękniętą nerkę. Po wystąpieniu objawów należy wykonać badania moczu i krwi w celu potwierdzenia diagnozy.

Leczenie zazwyczaj polega na wyeliminowaniu przyczyny choroby. Jeżeli jest nią przyjmowanie danych leków, należy je odstawić lub zamienić. W przypadku innych czynników chorobowych stosuje się leczenie farmakologiczne. Przede wszystkim należy utrzymać odpowiednie nawodnienie pacjenta, zbić gorączkę, a później podawać steroidy w odpowiedniej dawce, dostosowanej do pacjenta. W skrajnych przypadkach konieczne może być leczenie nerkozastępcze czyli hemodializy, dializy otrzewnowe i tzw. techniki ciągłe. Choroba zazwyczaj daje się wyleczyć, jednak w postaci przewlekłej może dawać o sobie znać niemal całe życie.

Zobacz również:

Zapalenie kłębuszkowe

To grupa pierwotnych lub wtórnych chorób nerek charakteryzująca się zapaleniem kłębuszków lub małych naczyń w nerce. Pierwotne powstaje na tle immunologicznym, czasem genetycznym i prowadzi do powstania zmian cewkowo-śródmiąższowych. Zmiany te mogą cofać się niekiedy samoistnie, częściej jednak postępują i mogą doprowadzić do niewydolności nerek. W Polsce dzieje się tak w 22,3% przypadków.

Objawy mogą pojawiać się w zależność od formy choroby. Może ono przebiegać w postaci ostrej, gwałtownej lub przewlekłej. Najczęściej jednak występuje nadciśnienie tętnicze, obrzęki, zmiany w oddawaniu moczu. Podobnie jak w przypadku zapewnia śródmiąższowego aby postawić diagnozę należy przeprowadzić badania moczu i krwi, czasem jednak to postawienia ostatecznej diagnozy potrzebna jest czasem biopsja nerki.

Podstawą leczenia jest dieta z ograniczeniem lub całkowitym wykluczeniem soli, nadmiaru białka i tłuszczów zwierzęcych. Należy także znormalizować masę ciała i zaprzestać palenia tytoniu. Pojawiającą się przy zapaleniu infekcje paciorkowcową należy zlikwidować tzw. megadawkami penicyliny. Powinno się też stosować pętlowe leki moczopędne i inne dodatkowe preparaty, które powinien dobrać lekarz.

Rokowania tego zapalnie są bardzo niepewne, ciężko przewidzieć rozwój i postęp choroby. W części przypadków możliwe jest jedynie spowolnienie choroby, ale niemożliwe jest całkowite jej wyleczenie.

Autor:

Bartłomiej Cerek