Stan przedzawałowy - jak rozpoznać objawy?

Medyczny termin na określenie stanu przedzawałowego to dławica piersiowa- niestabilna. Mamy z nią do czynienia wtedy, gdy serce nie otrzymuje wystarczającej ilości krwi i tlenu, potrzebnych do prawidłowego funkcjonowania i istnieje poważne zagrożenie zawałem serca. Jakie jeszcze są objawy stanu przedzawałowego?

Objawy stanu przedzawałowego

Najczęściej występującym symptomem jest ból w klatce piersiowej w środkowej lub lewej części. Chorzy najczęściej charakteryzują go jako piekący, ściskający, duszący a nawet rwący i sprawiający wrażenie napierania dużym ciężarem na mostek. W przypadku stanu przedzawałowego, stan ten utrzymuje się długo, a ból jest mocny i utrudnia normalne funkcjonowanie. Może się pojawić w każdej sytuacji, niekoniecznie stresującej lub wymagającej wysiłku fizycznego, często zdarza się w nocy, podczas snu. Podobnie jak przy zawale serca, charakterystyczne jest rozlewanie się bólu po lewej połowie ciała- barku, przedramieniu, łokciu, szczęce, a nawet plecach i towarzyszące mu utrudniania oddychania w postaci duszności.

Statystyki mówią, że stan przedzawałowy częściej spotyka mężczyzn niż kobiety. Nie jest to jednak jedyna różnica wynikająca z podziału na płci. Okazuje się, że objawy stanu przedzawałowego i zawału u panów, różnią się od tych obserwowanych wśród damskiej części społeczeństwa. U tych drugich niejednokrotnie o wiele trudniej jest stwierdzić, że dzieje się coś niepokojącego, ponieważ często nie występuje opisany powyżej ból w klatce piersiowej, będący przez większość ludzi kojarzony jako symptom ataku serca. W zamian za to pojawiają się nudności, wymioty, pieczenie w tzw. dołku, które przypomina zgagę, ale nie ustępuje i jest bardziej dokuczliwe oraz kłopoty z oddychaniem i piekący ból w okolicy żeber lub pod lewą łopatką.

Jak rozpoznać stan przedzawałowy?

W tym przypadku postawienie samodzielnej diagnozy może być trudne ze względu na podobieństwo typowych objawów stanu przedzawałowego do symptomów innych chorób oraz ich zróżnicowanie wśród cierpiących na tę chorobę. Nawet jeśli chory odczuwa dolegliwości typowe dla ataku serca, to w warunkach domowych ciężko jest rozróżnić czy mamy do czynienia jedynie ze stanem zawałowym, czy już z zawałem serca.

Aby stwierdzić, że doszło już do obumarcia komórek serca, niezbędne jest wykonanie odpowiednich badań. Przede wszystkim sprawdza się stężenie troponin- enzymów sercowych, których poziom wyraźnie wzrasta przy zawale, jednak zanim będzie to możliwe do zmierzenia, bóle w klatce piersiowej i inne dolegliwości mogą trwać już kilka godzin. Stosuje się także ECHO serca, dzięki któremu lekarz może stwierdzić, czy doszło do spadku kurczliwości danego fragmentu mięśnia serca i rozróżnić, czy pacjent ma stan przedzawałowy, czy doszło już do uszkodzenia.

Najczęściej w przypadku różnych dolegliwości mamy tendencję do unikania wizyt w gabinecie lekarskim i radzenia sobie z problemem „domowymi sposobami”. Kiedy jednak poczujesz którykolwiek z opisanych powyżej objawów stanu przedzawałowego - nie zwlekaj! Niedotlenienie serca może stanowić poważne zagrożenie dla zdrowia i życia, a rozróżnienie stanu przedzawałowego, zawału lub wykluczenia ich obu jedynie na podstawie własnych obserwacji, jest niebezpieczne i zbyt ryzykowne

Na czym polega stan przedzawałowy?

Stan przedzawałowy występuje wtedy, kiedy przez dłuższy czas do serca dostarczane jest mniej krwi, a wraz z nią tlenu i substancji odżywczych, niż jest to dla niego niezbędne. Dzieje się tak przez niedoczynność tętnic wieńcowych (zazwyczaj zatkanie jednej z nich), która pomimo wykorzystania mechanizmów autoregulacyjnych, tzw. rezerw wieńcowych, doprowadza do niewydolności wieńcowej czyli niedotlenienia. Jest to stan bezpośredniego zagrożenia obumarciem komórek mięśnia sercowego. Kiedy już dojdzie do obumarcia, nie mamy do czynienia ze stanem przedzawałowym, a z zawałem serca.

Kogo dotyczy stan przedzawałowy?

Najczęściej dotyka osób po 40. roku życia, a większe prawdopodobieństwo wystąpienia tej choroby jest w przypadku mężczyzn niż kobiet. Nie bez znaczenia są tutaj uwarunkowania genetyczne, a także narażenie na stres i styl życia. W grupie podwyższonego ryzyka są osoby cierpiące na cukrzycę, nadciśnienie tętnicze oraz te, które palą papierosy i stosują dietę o wysokiej zawartości cholesterolu

Autor: Natalia Kocoń