Surykatki rozpoznają głos swoich współbraci

Doświadczalne badanie, opisane w przglądzie Biology Letters wydawanym przez Royal Society, pokazuje, że surykatki, które są krewnymi mangusty, jak najbardziej rozpoznają głos każdego członka swojej grupy społecznej. Badanie zostało przeprowadzone na pustyni Klahari przez zespół szwajcarskich naukowców.

Aby przestudiować, w jaki sposób porozumiewają się te małe zwierzątka z południa Afryki, spokrewnione z mangustami, zespół badaczy, którymi kierował doktor Simon Townsend z uniwersytetu w Zurichu (Szwajcaria), przeprowadził doświadczenie. Doświadczenie to miało na celu przetestowanie komunikacji głosowej tych mięsożernych stworzeń.

Na czym polegało doświadczenie?

Badacze posłużyli się dwoma głośnikami, które były w stanie emitować nagrane dźwięki. Dźwięki były wydawane przez członków należących do tej samej grupy socjalnej, co testowane „świnki doświadczalne”. Głośniki zostały umieszczone w pobliżu tych zwierzątek, które były zajęte grzebaniem w ziemi, w poszukiewaniu jedzenia.

A dźwięki, emitowane przez głośniki, sygnalizowały pozycję każdego członka grupy, co służy trzymaniu się całej grupy razem, uważają biolodzy.

Emitując dźwięki wydawane najpierw przez surykatkę A w jednym z głośników, a następnie dźwięki wydawane przez surykatkę B w drugim z głośników, badacze stwierdzili, że testowane zwierzątka w dalszym ciągu spokojnie grzebały ziemi, w poszukiwaniu jedzenia.

Później, naukowcy wyemitowali dźwięk  przez surykatkę A w pierwszym głośniku, a zaraz po tym, natychmiast, w drugim głośniku, co było całkowitym pogwałceniem tego, czego spodziewało się zwierzę, ponieważ niemożliwe jest, żeby jedno zwierzę było w dwóch miejscach jednocześnie, wyjaśnia doktor Simon Townsend.

I rzeczywiści, zwierzęta natychmiast przerwały swoje zajęcia, wyciągając uszy i rozglądając się wokół. 

Po raz pierwszy więc udowodniono, że dzikie ssaki rozpoznają głos innych ssaków. Ssaki inne niż naczelne, dla których istnienie tej zdolności zostało już udowodnione.

Możliwe jest, że zwierzęta żyjące w społeczności złożonej potrzebują zdolności do „śledzenia” jeden drugiego. Ale biorąc pod uwagę to, w jaki sposób ta cecha charakterystyczna jest rozpowszechniona, może ona mieć pochodzenie ewolucyjne bardzo głębokie, podsumowuje doktor Simon Townsend.