Właściwości DNA użyte do produkcji energii

Badacze francuscy z Tuluzy wpadli na pomysł, aby posłużyć się fragmentami DNA w celu produkcji energii, opierając się na powiązaniu aluminium oraz tlenku miedzi. Aby upewnić się, iż zaistnieje powiązanie między tymi dwoma elementami, badacze uciekli się do pomocy właściwości klejących DNA.

Jest to zaskakujący materiał, trzeba przyznać. A został on opracowany przez badaczy z Tuluzy, z Laboratorium analiz i architektury systemów Laboratoire d'analyse et d'architecture des systèmes (CNRS). We współpracy z międzyuniwersyteckim centrum badań i inżynierii materiałów (Centre interuniversitaire de recherche et d'ingénierie des matériaux), badacze ci opracowali stały materiał wybuchowy, którego gęstość energetyczna jest równa gęstości energetycznej nitrogliceryny.

Jest to materiał kompozytowy, uzyskany dzięki nowemu procesowi produkcji, który polega na wspólnym działaniu nanocząsteczek aluminium oraz tlenku miedzi, z fragmentami DNA, jak wyjaśnia Laboratorium analiz i architektury systemów z Tuluzy w komunikacie.

Jeżeli więc badacze wpadli na pomysł, żeby użyć fragmentów DNA, to właśnie z powodu ich zalet „klejących”, które pozwalają zebrać razem różne odmiany nanocząsteczek. Dwa fragmenty DNA komplementarne same się zbierają, aby stworzyć strukturę podwójnej helisy, i pozostają bardzo silnie do siebie przyklejone.

Naukowcy zaczęli od oddzielnego przeszczepiania fragmentów DNA na nanoskopowe koraliki z aluminium i z tlenku miedzi. Następnie, badacze wymieszali obydwa typy nanocząsteczek. Komplementarne fragmenty każdego typu nanocząsteczek zebrały się więc, tworząc z pyłu aluminiowego i z pyłu z tlenku miedzi materiał gęsty i solidny, który  może spontanicznie stanąć w płomieniach, kiedy jest podgrzany do 410 stopni Celsjusza.

Spontaniczna temperatura spalania, która należy do tych najniższych, które znamy w dzisiejszych czasach, jak podkreśla komunikat.

Nowy materiały wybuchowy ma energię uwalnianą i początkową temperaturę termiczną pośród najlepszych znanych do tej pory. Może on służyć jako źródło energii, w kosmosie albo w środowisku, wyjaśnia Laboratorium analiz i architektury systemów z Tuluzy.