Wskrzeszenie dinozaurów możliwe?

Czy pewnego dnia będzie możliwe wykorzystanie DNA zakonserwowanego w bursztynie, w celu przywrócenia życia dinozaurom? Niestety, fani filmów o dinozaurach będą zawiedzeni - wbrew wszelakim nadziejom, wskrzeszenie tych budzących grozę gadów nie jest dziś możliwe.

Wyjaśnienie naukowców wydaje się być zrozumiałe - po śmierci organizmu, enzymy i mikroorganizmy stopniowo niszczą swe "dziedzictwo" genetyczne. Co więcej, woda zawarta w glebie dodatkowo uczestniczy w procesach powodujących zakłócenia pomiędzy nukleotydami, a dokładniej - poprzez przerwanie łączących je więzi.

Ten proces oczywiście należy do bardzo powolnych, ale jest na tyle szybki, że dawne DNA dinozaurów sprzed 65 milionów lat nie może zostać dziś reaktywowane.

Morten Allentoft z University of Copenhagen i Michael Bunce z Murdoch University (Australia) są autorami badań, które miały na celu odpowiedzenie na pytanie, czy wskrzeszenie dinozaurów jest możliwe.

Dzięki kościom, w których DNA jest wciąż obecne, można oszacować poziom degradacji materiału genetycznego, biorąc pod uwagę różne warunki.

Dzięki badaniom, oszacowanie okresu połowicznego rozpadu informacji genetycznej stało się możliwe. W temperaturze -5°C kwas dezoksyrybonukleinowy konserwuje się na minimum 6,8 mln lat, co oznacza że tyle czasu mniej więcej zajmuje całkowity rozpad informacji genetycznej.

Naukowcy dodają, iż staje się ona nieczytelna po około 1,5 mln lat.

Okres połowicznego rozpadu wiązań w informacji genetycznej wynosi 521 lat – po takim czasie od śmierci organizmu połowa DNA ulegnie degradacji. Innymi słowy, po 521 latach, degradacji ulegnie druga połowa materiału genetycznego, a po upływie 6,8 mln lat zniknie bez śladu.

Określenie szybkości rozpadu DNA było dość trudnym zadaniem. By wyznaczyć przybliżony okres jego trwania, naukowcy musieli zebrać wystarczającą ilość kości przynależących do tego samego gatunku.

Wszystkie musiały być poddane podobnym czynnikom (temperatura, wilgotność  itp.).

Blisko 158 kości odpowiadało kryteriom selekcji, której dokonano w Nowej Zelandii. Wszystkie były przechowywane w temperaturze około 13,1°C. Kości te przynależały do 3 gatunków moa - ogromnego nowozelandzkiego nielota. Ptaki te osiągały 3m wysokości.

Mitochondrialne DNA z każdej próbki poddano ekstrakcji i wysekwencjonowano je z 200mg pyłu kości. Aby je otrzymać, naukowcy musieli dokonać odwiertu w kości strzałkowej i piszczelowej.

Badanie zostało opublikowane w "Proceedings of the Royal Society B".

Według danych statystycznych, różnica wieku między próbkami kości wyjaśnia tylko 38% obserwowanej degradacji DNA. Naukowcy nadal są w trakcie przeprowadzania analiz, mających na celu ukazanie dokładniejszych danych.