Zaskakujący winowajca odpowiedzialny za odporność na działanie chemioterapii

Naukowcy z Washington University School of Medicine w St. Louis dowiedli, w jaki sposób agresywna forma szpiczaka mnogiego, zwanego również chorobą Kahlera, opiera się działaniu chemioterapii. Szpiczak mnogi jest rzadkim nowotworem komórek plazmatycznych w szpiku kostnym. Choć odkrycie nie ma bezpośredniego wpływu na pacjentów, naukowcy twierdzą, że może pomóc w opracowaniu lepszych metod leczenia.

Wyniki zostały udostępnione w Journal of Clinical Investigation.

Ok. 20 proc. pacjentów, cierpiących na szpiczaka mnogiego, ma specyficzną genetyczną anomalię, która jest powodem złych rokowań. Pacjenci z tą "translokacją" - w której przerwana część chromosomu 14 jest zamieniana na chromosom 4 – wykazują odporność na niektóre leki stosowane w chemioterapii i mają mniejsze szanse na przeżycie, w porównaniu do pacjentów bez tej konkretnej mutacji.

"Od kilku lat zajmujemy się badaniem genu w miejscu przerwania chromosomu, w celu wyjaśnienia, w jaki sposób może powodować raka, jednak bez większego powodzenia”, powiedział lek. med.  Michael H. Tomasson.

Gen w miejscu zerwania, zwany WHSC1, produkuje białka, które kontrolują sposób upakowania DNA w komórce, czyli ważną metodę regulacji tego które geny są włączane lub wyłączane w danej komórce.

Ten typ genu jest głównym podejrzanym w przypadku raka, ponieważ błąd w upakowaniu DNA może prowadzić do niekontrolowanego podziału komórek.

Pacjenci z tą translokacją produkują białka z tym genem w bardzo dużych ilościach. Ale nawet po wielu eksperymentach, badacze nie byli w stanie stwierdzić, w jaki sposób białka te mogą produkować komórki nowotworowe.

Podczas badania użyto technik, które umożliwiają sprawdzenie niewielkiej część genu WHSC1, który koduje białka. W tym przypadku, brakujący element układanki leży w tzw. niekodujących regionach genu.

"Okazało się, że wewnątrz tego genu ukryty jest niekodujący RNA, którego stężenie jest wysokie u pacjentów z translokacją", powiedział lek. med. Tomasson.

Ten szczególny RNA, zwany ACA11, został sklasyfikowany jako mały jąderkowy RNA lub snoRNA. Generalnie snoRNAs są znane tylko z pomocy komórkom w regulowaniu innych RNA.

Lek. med. Jean E. Schaffer z Washington University, Virginia Minnich Distinguished Professor of Medicine, niedawno znalazła pierwszy dowód na to, że snoRNAs nie ograniczają się tylko do poprzednio określonych ról.

Jak się okazało, niektóre snoRNAs również partycypują w uszkodzeniach komórkowych, widocznych w przypadku chorób metabolicznych, takich jak cukrzyca. Ubiegłoroczny raport w Cell Metabolism wykazał, że niektóre snoRNAs determinują sposób, w jaki komórka reaguje na stres oksydacyjny, stres spowodowany przez wysoce reaktywne cząsteczki, które zawierają tlen.

"Jeszcze nie mamy leków do walki z tym mechanizmem oraz odpowiedzi na pytanie, co mogłoby pomóc tym pacjentom. Ale jest to ważna wskazówka, która podpowiada, gdzie należy szukać”,  powiedział lek. med.  Michael H. Tomasson.

Badania mogą stanowić uzasadnienie dla unikania leków stosowanych w chemioterapii, które uznawane są za nieskuteczne w tej grupie pacjentów.