Ciąża- negatywne uczucia z nią związane

[Mmmadzia]

Witam.
Pozwoliłam sobie założyć nowy temat, bo chciałam poruszyć coś o czym wstydzę się lub boje porozmawiać z najbliższa przyjaciółką...

Nie wiem jak Wy, ale mam nadzieje że ktoś podzieli moje odczucia i obawy, abym nie myślała już na początku że będę złą mamą.

Zawsze chciałam mieć dziecko i długo się o nie staraliśmy o nie z mężem.
Gdy zaprzestaliśmy starań a ja zaczęłam układać sobie w głowie plan życia we dwoje pojawiły się dwie kreski na teście. Nie żebym się nie cieszyła, byłam szczęśliwa ale im bardziej ciąża staje się realna moja radość spada.
Czułam się okropnie przez większość pierwszego trymestru, nad toaletą przemknęła mi myśl czy warto. Teraz gdy jestem już w drugim trymestrze wcale nie jest lepiej, strasznie mnie wysypało na twarzy, plecach i dekolcie. Jak gdzieś wychodzę to tylko w golfie. Czuję się przytłoczona tym że cały czas jestem głodna i martwię się czy jem wystarczająco dobrze aby nie zaszkodzić dziecku. Wszystkie objawy takie jak krwawienie z dziąseł, sapanie i niemożliwość ułożenia się w nocy mnie przerasta. Męczy mnie to że wszyscy na mnie patrzą. Patrzę na to co jem, mówią co powinnam jeść. Mam wrażenie że moja ciąża jest nie tylko rodzinna ale tez publiczna. Denerwuje mnie to że nie mogę się napić alkoholu, w domu pozwolę sobie na kieliszek wina czy pól szklanki piwa. Przestałam wychodzić na imprezy, nie spotykam się z przyjaciółmi na imprezach bo nie mam ochoty aby mi wszyscy powtarzali że teraz to tylko Kubusia. Obwiniam za większość dziecko, że muszę chodzić regularnie do lekarza, dbać o siebie tak jak nigdy wręcz przesadnie i muszę odpuścić wiele z dotychczasowych rzeczy jakie robiłam. Przeraża mnie poród, to że będę musiała spędzić pewien czas w szpitalu na łasce położnych i lekarzy. Po za chcemy się starać o kredyt w drugiej połowie przyszłego roku ale nie wiem czy nam przyznają bo nasza rodzina będzie już liczyła trzech członków. Nie wiem co robić. Nie czuję miłości do tego dziecka, nie chce go widzieć po porodzie. Zastanawiałam się nad oddaniem do adobcji. Ale cała rodzina wie o ciąży i mój mąż chce tego dziecka. A ja czuję że ono nas poróżni, bo jak na razie nie czuję aby stało się najważniejsze w moim życiu po porodzie.

Nie wiem czy słusznie robię pisząc to wszystko ale nie wiem z kim o tym pogadać a może lepiej nie gadać... Myślicie że jest ze mną coś nie tak??

[tosia81]

Jejku przeczytałam Twojego posta i zrobiło mi się tak bardzo przykro.....kochana naturalne jest to,że masz różne uczucia. NIe możesz się obwiniać za to ,że czujesz tak a nie inaczej. Hormonki nie ułatwiają Ci tego niestety.
NIe napiszę Ci,że bedzie lepiej po porodzie bo jest różnie ale jesteś klasycznym przypadkiem kobiety która już w ciąży popadła w depresję. Po porodzie może być gorzej lecz nie musi. Nie wiem czy sama sobie z tym poradzisz....może potrzebna byłaby jakaś wizyta u psychologa.
Obwiniasz o wszystko dziecko bo całe Twoje zycie się zmieniało. Nie zwracaj uwagi na swój wygląd bo na pewno wygladasz fajnie. Dbaj o siebie , ubieraj się ładnie, rób makijaż. Rób to samo co przed ciążą . Imprezki też dozwolone- wszystko. Oczywiście alkoholu pić nie powinnaś ale z tym przecież można żyć . Jeść możesz wszystko na co masz ochotę i nie przejmuj się w tej kwesti niczym bo nie zaszkodzisz dziecku .
Jeśli chodzi o poród - no cóż nie będe oszukiwać - łatwo nie jest ale to wszystko do przeżycia i zapomnienia;). Czas tak szybko wtedy leci ,że nawet nie bedziesz wiedziała kiedy a dziecko bedzie na świecie. Mąż jak zobaczy dzieciątko poczuję do Ciebie jeszcze większe uczucie niż przed narodzinami. Uwierz mi. Na pewno w kwestii sexu może się troszkę zmienić ale co tam...Na pewno Was nie poróżni a tylko zblizy.
Musisz być silna i wierzyć ,że bedzie dobrze.
Kochasz to dzieciątko a już na pewno pokochasz. Te cudowne ruchy w brzuchu, jego reakcje na Twoje dotyki ...to wspaniała sprawa. Kiedy ujrzysz te małe rączki to zakochasz się odrazu.
Nie oceniam Cię źle bo wiem ,że takie uczucia się zdarzają i to jest normalne. Większość kobiet z tego wychodzi obronną ręką i są wspaniałymi matkami. Inne niestety kończą inaczej.
Jeśli rozmowa Ci pomoże to jestem do dyspozycji. Zawsze możesz się wygadać wyżalić.
Nie myśl o adopcji....nie potrafiłabym nawet znieść myśli o oddaniu takiego maluszka....zobaczysz jak to maleństwo z tobą bedzie łączyła wielka więź. Jak będzie patrzyło na Ciebie tymi maleńkimi ufnymi oczkami. JAk kurczowo będzie trzymało Cię za paluszka- jak wtedy oddać to maleństwo??
_________________
Jestem mamą ))

[wind_of_hope]

mmadzia przeciez pragnelas tego dziecka.. co nagle przestało Ci zalezec..zobacz ile czasu sie staraliscie.. adopcja?oszalałas.. własnie Wam Bog dał szanse posiadania potomka a Ty chcesz ja tak zaprzepascic?
jak mozna oddac własne dziecko? przeciez tylko TY czujesz jego ruchy..ja Ci niesamowicie zazdroscze.tez bym chciała miec fasolke pod sercem. zły natstroj to wina hormonow, pryszcze tez. to wszystko minie jak tylko urodzisz i zobaczysz malenstwo nie chcialabys za 2lata uslyszec:ma-ma?
nie zamartwiaj sie!!!! bedzie dobrze!
_________________

[tosia81]

Właśnie niestety takie rzeczy się zdarzają . Przestaje się czuć to co powinno się czuć normalnie. Przecież tak bardzo się pragnęło dziecka a teraz mysli o adopcji. Brak miłości, odrzucenie. To niestety częstsze niż się może zdawać . Niestety tylko rozmowa i rozmowa i jeszcze raz rozmowa może pomóc. Klasyczna depresja niestety. Trzymaj się dzielnie i pamiętaj o moich słowach i mojej propozycji
_________________
Jestem mamą ))

[Mmmadzia]

Dzięki za słowa otuchy...
Wiecie są dni kiedy mnie ta sytuacja przerasta i kiedy czuję ruchy dziecka wpadam w panikę. Bo uświadamiam sobie że nie mam wyjścia i czy tak czy tak będę musiała przez to przejść...
Ale są dni kiedy w ogóle o tym nie myślę i nie jest źle...
Nie wiem dlaczego mam takie podejście i mam świadomość że to może być depresja. Sądziłam że po porodzie będę przytłoczona a nie teraz
tosia81 na pewno skorzystam tylko muszę się zebrać aby do Ciebie napisać... Długo się zbierałam żeby opisać to co czuję, bo sądzę że to złe i że ze mną jest coś nie tak. Bo przecież nie powinno tak być...

[tosia81]

Kochana nic z Tobą nie jest nie tak, uwierz mi. To się zdarza i nie masz na to wpływu niestety. Nie da się zmienić uczuć od tak na zawołanie. Do miłości trzeba dojrzeć psychicznie . Uważam,że bedziesz wspaniałą mamusią tylko musisz sobie poradzić z nowym stanem w jakim się znalazłaś. Znam dziewczynę która urodziła dziecko . Kochała je mocno już w brzuszku. Kiedy zaszła w ciążę drugą nie wiedziała co jest grane ale nic nie czuła do tego dziecka. Nie bawiły ją ruchy, wizyty u gina . Nie czuła nic a wręcz przeciwnie. Czuła złość ,że bedzie musiała poświęcić temu dziecku uwagę a przecież powinna dać wszystko dziecku pierwszemu. Tak minęła jej ciąża cała . Kiedy urodziła to napisała mi cos takiego " Przez całą ciąże nie kochałam tego dziecka . Rodząc byłam wściekła ale kiedy połozyli mi go na brzuchu...spojrzał mi prosto w oczy a ustka wykrzywił w uśmiechu - rozryczałam się . Zacisnął malutką rączkę na moim palcu i już wiedziałam,że nie nic piękniejszego niż to maleńkie stworzenie. Pokochałam całym sercem i nie wyobrażam sobie żcia bez tego maleńkiego serduszka "
Widzisz kochana nie jesteś odosobniona. dasz radę tylko nie obwiniaj siebie i nie miej wyrzutów bo to pogłebia całą sytuację. Damy radę uwierz w to
_________________
Jestem mamą ))

[Łobuz]

Mmmadzia, to wszystko, co się teraz dzieje w Twojej głowie - to tylko myśli. JESTEM PEWNA, że dzieciątka nie oddasz za nic w świecie!

Tak, jak pisała tosia, wiele kobiet ma takie odczucia w ciąży, zdarzają się nawet jeszcze bardziej ekstremalne! Nie ma nic złego w tym, że zecydowałaś się o tym napisać. Właśnie kobiety, które to duszą w sobie, gorzej na tym wychodzą. Rozumiem jednak, że obawiałaś się, że zostaniesz napiętnowana przez mamusie, czy inne kobitki w ciąży. Zawsze lepiej się wygadać, niż bić z własnymi myślami! Można wtedy się dowiedzieć, że nie jest się samotnym i że inne kobiety też miewają takie sytuacje.

Kochana, pisałaś, że źle przechodzisz ciążę. Pokażcie mi człowieka, który po calutkim dniu jakiś dolegliwości będzie tryskał humorem! Każdy będzie pod koniec takiego dnia zły i będzie chciał się wyżyć na kimś. A co dopiero po kilku miesiącach codziennych dolegliwości! Jesteś i tak dzielna, że to wszystko znosisz, robisz, co powinnaś - regularnie chodzisz do lekarza, rezygnujesz z alkoholu (na takie małe ilości, o których piszesz, też się czasem skuszę! ) i to wszystko przecież dla dobra dziecka!

Dlatego nie martw się już teraz, czy będziesz dobrą mamą, bo na razie nią jesteś! Kochana, wszystko będzie dobrze, ułoży się, zobaczysz.
_________________

[Kamii]

Czytając twój post jestem w szoku bo przeżywałam dokładnie to samo.. starałam się o dziecko odkąd skończyłam 25 rok życia a w 28 urodziny zrobiłam test ciążowy i 2 kreski .. ciszyłam się, ale nie tak jak myślałam że będę sie cieszyć też myślałam o tym że w naszym domu zaczną się zmiany..zamiast spania w soboty do 11 i chodzenia na imprezy ze znajomymi będziemy z dzieckiem ... a już w ogóle jak dowiedziałam się ze będzie to dziewczynka (zawsze pragnęłam chłopca) całą ciążę myślałam o tym po co mi to dziecko .. ale gdy ją zobaczyłam wszystko się zmieniło... i jestem pewna że u ciebie też tak będzie .
A co do porodu gdy się zacznie będziesz miała gdzieś na kogo łasce jesteś ...będziesz chciała tylko już urodzić ) . Nie martw sie będzie dobrze )

[wind_of_hope]

az 3 lata sie staraliscie?

wiedzialas co jest przyczyna tak długiego nie zachodzenia w ciaze?
_________________

[Kamii]