Rodzicielstwo bliskości, NVC - sposób na wychowanie

[lizelotka]

Dziewczyny - mamy, która z Was spotkała się z takimi metodami wychowania? Która z Was nimi żyje? Warto podzielić się doświadczeniami, niech inni też zobaczą że można inaczej wychowywać niż tylko poprzez nagrody, kary i dyscyplinowanie.
Jestem mamą 2,5 letniego Adasia i mojego synka wychowuję w bliskości, bez kar i nagród.
Spał ze mną w łóżku od urodzenia, nosiłam w chuście do około roczku, moje dziecko nie wie co to kara, karny jeżyk, pokój przemyśleń, jak również uśmiechnięte buźki na lodówce czy naklejki w zamian za dobre zachowanie oraz lody za suchą pieluchę. Ani razu nie otrzymał ode mnie instrukcji, że powinien się przywitać pożegnać, podziękować itp. Patrzy na nas i zwyczajnie nas naśladuje. Ani razu nie został zostawiony przez mnie w żłobku na siłę podczas adaptacji, nie uciekłam zostawiając go płaczącego w ramionach "cioci". Byłam z nim tak długo jak długo tego potrzebował, aż był gotowy zostać. Nigdy nie powiedziałam mu że trzeba się dzielić. Nie krzyczę na niego ( czasami mi się zdarzy, cóż matka też człowiek ). Moje dziecko niczego nie musi, może co najwyżej spełnić moją prośbę, prośbę - nie nakaz! Nigdy nie powiedziałam synkowi, że "to nie powód do płaczu", "nie wolno rzucać zabawkami, krzyczeć na mnie".
I co? Czy wychowuję małego tyrana i osobnika, który myśli, że mu wszystko wolno? Czy mam w domu małego buntownika? Czy mam w domu dziecko niekulturalne i krnąbrne? Czy mam dziecko uzależnione od mamy?
Otóż ( dla niektórych o dziwo ) nie.
Rodzicielstwo bliskości i Porozumienie bez przemocy dało nam to, czego nagrody, kary, zmuszanie do samodzielności gdy dziecko nie jest gotowe, nigdy by nam dać nie mogło.
Mam syna, który wita się ( ale rączkę poda tylko temu, kto mu się spodoba ), który potrafi zastrzelić mnie tekstem: „dziękuję Ci mamusiu!”. Mam dziecko, które noszone w chuście, potem na rękach, śpiące ze mną, chętnie zostaje z każdą „ciocią”, którą mu przedstawię, od tygodnia śpi bez kłopotów w swoim łóżku, w autobusie zaczepia ludzi, żeby pogadać i jest tak otwarte, że mnie to czasami przeraża.
Z dziećmi zabawkami się dzieli, albo nie. Zależy od sytuacji i dobrze. Bo czy my, dorośli jesteśmy tak bardzo skłonni dzielić się wszystkim i z każdym? Jeśli mu bardzo na czymś zależy to nie da nikomu, nawet mi i dobrze! Ja też nie mam ochoty pożyczać nikomu swojego ukochanego, nowego samochodu! W innych przypadkach zazwyczaj bez problemu się podzieli.
Za to nie wyrywa nikomu zabawek z rąk, nawet jeśli są jego. Żali się, wkurza i krzyczy, że to jego i żeby mu oddać, ale przemocą nie zabierze.
Nie ma u nas kar i nagród, natomiast są prośby, jest mowa o moich potrzebach i o tym jak bardzo mi zależy by… Skutkiem tego dziecko moje pyta mnie zawsze czy może coś wziąć oraz spełnia moje prośby, jeśli jest w stanie zrezygnować w danym momencie ze swojej jakiejś potrzeby, np. potrzeby zabawy, gdy trzeba już wychodzić.
Mojemu dziecko wolno płakać z powodu mojej odmowy, wolno mu krzyczeć i tupać nogami, rzucać poduszkami w złości. Wie, że w ten sposób może wyrzucić z siebie złość, nie czyniąc nikomu krzywdy, bo ja mu prawo do tej złości i rozczarowania przyznaję. Natomiast wie też, że bicie kogokolwiek, rzucanie czymś innym poza poduszką itp. nie jest dobrą metodą na rozładowanie emocji, bo to krzywdzi innych.
Więc wyzłości się, wyzłości, ja zawsze mówię, że go rozumiem, że jest mu przykro z powodu mojej odmowy i że jak już będzie gotowy to mogę go przytulić i opowiedzieć jakąś bajkę na pocieszenie za tymi ciastkami co to ich dziś kupić nie chciałam. Więc się tulimy w tym dziecięcym smutku i mimo mojej odmowy i jego złości na mnie pozostajemy przyjaciółmi. A mogłam wydrzeć się, zarządzić karę, zignorować ten wielki żal i smutek. Dziecko pozostałoby samo ze swoimi nienazwanymi emocjami, bez pomocy, bez sugestii jak można z siebie tę złość wyrzucić w tolerowany przez innych sposób.
Ot, i tak nam życie płynie w bliskości i porozumieniu.
Jeśli są tutaj jakieś inne mamy, które żyją według RB i NVC, zapraszam do dyskusji. Osoby, które chcą poznać lepiej te metody również zapraszam
_________________


Przyjdzie taki czas, gdy wyda Ci się, że świat jest Twój... Poczujesz wiatr... powiesz...leć wietrzyku, a on Cię poniesie

[Łobuz]

Mogę przyznać, że częściowo u nas to wychodzi.
Nie wiedziałam, że moja metoda tłumaczenia maluchowi wszystkiego, czego nie pojmuje, ma swoją nazwę...

Niestety nie wszystko da się spełnić, o czym pisałaś...
U mnie noszenie w chuście odpada - zdiagnozowany problem z plecami.
Spanie w jednym łóżku odpada - bo u mnie nie będzie mowy o spaniu, a ciężko zrezygnować ze snu, gdy wcześnie rano trzeba wstać do pracy.
Tak samo zostać w przedszkolu, gdy dziecko płacze - nie ma mowy, gdy trzeba iść na czas do pracy...

Muszę przyznać natomiast, że dawanie dziecku poczucia zrozumienia podczas jego największych napadów złości, przytulenie zamiast krzyku i bezsensownego tłumaczenia - przynosi zaskakujące efekty.
_________________

[lizelotka]

[wind_of_hope]

lizelotko Zu tez z nami spała od urodzenia... potem zaczełam odkładac do jej łozeczka a ona wracała po paru godzinach
i do teraz tak ma.
pospi a potem "mama chce co Ciebie"... i co mam zrobic? leżac na boku wlepiam sie w sciane,mąz ledwo nie spada (z reka na podłodze) a pomiedzy nami ona - krolewna
dla mnie nie ma w tym nic złego.
sama radosc.

co do adaptacji w przeszkolu-tez bym siedziała ile tylko mozna i ile bedzie potrzeba...ale czy kazda kadra w przedszkolu godzi sie na takie zostawanie niektorych mam?
wydaje mi sie ze jesli nawet to inne matki moga miec żal i pretensje ze ich tam nie ma...
jeszze nie wiem czy Zu wogole sie dostanie do przedszkola ale rozne mysli mam w głowie...

ciekawy ten Twoj post.
_________________

[tosia81]

Hmm a ja generalnie jestem tak troszkę z boku jesli chodzi o metodę. Nie do końca sie z nia zgadzam . Niestety nie ze wszystkimi dzieciaczkami tak sie da. To mi lekko podchodzi pod "bezstresowe wychowanie". Niestety wiele błędów się popełnia starajac się wychowywac dziecko własnie w ten sposób. Moja sąsiadka próbuję od urodzenia a ja jestem przerażona efektami...koszmar.
_________________
Jestem mamą ))

[lizelotka]

Tosiu, a czytałaś o tym coś więcej? Bo nikt kto się naprawdę zagłębi w metodę, nie powie, że to jest bezstresowe wychowanie!
I owszem, da się ze wszystkimi, bo metoda jest bardzo elastyczna, ważne są tak naprawdę fundamenty, a w środku duuża dowolność postępowania rodzica. A wiesz dlaczego? Dlatego, że jak człowiek naprawdę wniknie głęboko w tą metodę i zacznie nią żyć na co dzień, to się okazuje nagle ( u mnie po jakichś 6 miesiącach ), że to jest wreszcie to, że wreszcie człowiek zachowuje się naturalnie, zgodnie ze swoimi potrzebami i uczuciami i potrzebami i uczuciami dziecka i że od początku tego właśnie szukał. Tylko cywilizacja w nas to wszystko zabiła i potrzeba było stworzenia "metody", aby człowiek mógł wrócić do źródeł, do tego w co wyposażyła nas natura by wreszcie w zgodzie ze sobą, swoim sumieniem oraz potrzebami i dobrem dziecka, razem iść przez życie.
Może to brzmi górnolotnie, ale naprawdę i serio, właśnie tak jest. Ja pamiętam jak zaczynałam, jak miałam wątpliwości czy to słuszne postępowanie, jak czasami czułam się sztucznie stosując to czy owo. Teraz żyję tym każdego dnia i wreszcie poczułam się uwolniona od "wychowywania" dziecka, cieszę się każdym dniem bycia razem
_________________


Przyjdzie taki czas, gdy wyda Ci się, że świat jest Twój... Poczujesz wiatr... powiesz...leć wietrzyku, a on Cię poniesie

[tosia81]

Ale nie twierdze ,ze to metoda zła bo w każdej metodzie jest cos dobrego tylko trzeb potrafić z niej korzystać. CZy zagłebiałam sie w temat....w zasadzie tak choc na pewno nie tak wnikliwie jak ty. Miałam tez zajęcia na uczelni. Nadal jednak twierdze,że ta metoda jest lekko "bezstresowa". Nie chce aby ktos mnie ż\źle zrozumiał bo często tak wychodzi jesli sie pisze a nie mówi;) .
Z pewnymi rzeczami się zgadzam ale z innymi absolutnie. Np nie uważam aby noszenie w chuście było czymś złym , przytulanie, miłe słowa to powinno byc na porządku dziennym. Kary...no cóz temat rzeka i nie wiem czy jest sens sie w to wgłebiać. Uważam ,że są potrzebne ale kary przemyslane a nie karne jeżyki itp. Tego jestem przeciwniczka akurat. Rozmowa i jeszcze raz rozmowa ale tekst np. zostań teraz w pokoiku chwilke i przemysl swoje zachowanie uważasz za złe? Ze to kara? Nie sądze.
Druga sprawa - mnie dziwi brak reakcji rodzica na to ,że dziecko 4-5 letnie nie wita sie , nie przeprasza....mimo ,ze rodzice tak rozbią. Co teraz skoro mamy nie mówić??? Ja zawsze Zuzi tłumaczyłam,ze bardzo grzecznie jest sie przywitac czy pożegnać. Przepraszam , proszę ...jednak nigdy nie zwracam uwagi głosno bo uważam,ze to zawstydza dziecko.
- spanie z dzieckiem....hmmm według mnie to błąd . Jest czas dla dziecka i jest czas dla męża. Mozna z dzieckiem leżec do zaśnięcia i do tej pory tak robię ale nie spać . Zupełnie nie przemawia do mnie to jako forma bliskości a wrecz przeciwnie.
oj mogłabym tak bez końca ale czasu brak na rozwiniecie mysli a tak na szybko można później żle odebrac moje słowa. a tego bym nie chciała
BArdzo dobry temat na dyskusję.....
a i jeszcze chciałabym opisac wychowywanie syna przez koleżanke. Ona stosuje te metodę ale to tragedia dla mnie....nie wiem czy chcecie to czytać
_________________
Jestem mamą ))

[lizelotka]

ale tekst np. zostań teraz w pokoiku chwilke i przemysl swoje zachowanie uważasz za złe? Ze to kara?
Tak Tosiu, uważam, że to nie jest dobre. Ponieważ nie wychodzi od dziecka. Co innego jeśli ono samo postanowi sobie coś przemyśleć, ewentualnie za moją sugestią typu: Czy chciałabyś teraz zostać sama aby sobie przemyśleć to o czym rozmawiałyśmy? I dziecko może powiedzieć tak lub nie. Natomiast zmuszanie na zasadzie: zostań tutaj i przemyśl to dla mnie jest rodzaj przemocy.
Ponad to kary nie uczą niczego poza... strachem przed kolejną karą. A poza plecami rodziców dziecko często i tak zrobi po swojemu. Ja dążę do czegoś innego. Jest taka fajna książka "Rodzicielstwo bez nagród i kar", bardzo polecam. Bardzo dokładnie i przystępnie opisuje jak to wygląda z punktu widzenia psychologii małego dziecka, jakie my wysyłamy sygnały, a jakie ostatecznie docierają do dziecka oraz jak to wpływa na kształtowanie się jego psychiki, emocji oraz pewności siebie i innych aspektów. Jak znajdę chwilę to może co nieco tutaj streszczę.
Druga sprawa - mnie dziwi brak reakcji rodzica na to ,że dziecko 4-5 letnie nie wita sie , nie przeprasza....mimo ,ze rodzice tak rozbią.
A mnie nie dziwi, bo sama nie reaguję Po pierwsze dziecko na pewnym etapie życia naśladuje wszystko co robi rodzic. Więc skoro w moim słowniku regularnie gości słowo przepraszam, dziękuję czy dzień dobry, to ono w pewnym momencie swojego życia sobie je przyswoi. Nigdy, ale to nigdy nie powiedziałam, że Adaś ma się z kimś witać czy żegnać, a jednak coraz częściej robi to – sam z siebie. Nigdy nie powiedziałam, że ma mnie lub kogoś przeprosić. Po co ma to robić jeśli ma to być tylko slogan, który ładnie zabrzmi w naszych uszach a nie wynika z potrzeby serca? I mimo, że nigdy nie powiedziałam Adasiowi, że ma przeprosić coraz częściej – robi to. Nigdy nie zapomnę jak miał niecałe dwa lata i pierwszy raz przeprosił mnie za coś. To było piękne, sam do tego doszedł, sam znalazł odpowiednie słowo i przytulił się do mnie z łezkami w oczach. Widziałam, że jest mu przykro, że stało się to co się stało. TO są przeprosiny. A nie słowo „przepraszam” bąknięte bo mama tego oczekuje i tak trzeba. Widzę, że Adaś robi to wtedy gdy rzeczywiście jest mu przykro, że coś się stało, gdy rozumie co się zadziało. I dobrze. O to właśnie mi chodzi. O szczerość przeprosin.
spanie z dzieckiem....hmmm według mnie to błąd . Jest czas dla dziecka i jest czas dla męża
To powrót do natury Do naszych korzeni. Odkąd istnieje człowiek, dziecko zawsze było blisko matki, noszone non-stop w dzień, spało z nią w nocy i było z nią na każdym kroku. Jakoś to nie przeszkadzało naszym przodkom być blisko ze sobą, dzieci się rodziły, a dorośli mieli czas dla siebie. Przyszło cywilizacja i nagle to co naturalne i właściwe zostało zepchnięte w kąt i nazwane „błędem”, „nieprawidłowością”, „uzależnianiem dziecka” itp. Wiesz, że kiedyś były robione badania ( a mi osobiście potwierdziła to moja siostra gdy była w Rwandzie ) na temat płaczu małych dzieci. I okazało się, że dzieci afrykańskich matek żyjących blisko natury i w zgodzie z nią, właściwie wcale nie płaczą, chyba że są chore i coś im dolega. Ponad to noszone codziennie i śpiące z matkami o wiele szybciej niż nasze dzieci usamodzielniają się a także nie przechodzą niczego takiego co my nazywamy „buntem dwulatka, trzylatka…” itd.
Wychodzę z domu zanim Adaś wstanie, odbieram go dopiero około 15:00. Tyle godzin spędza daleko ode mnie. Śpiąc razem nadrabiamy tę bliskość, której pozbawieni jesteśmy przez cały dzień. Poza tym wszystko można pogodzić. Adaś ma swoje łóżko w pokoiku, zasypia z nami, potem go zanoszę do jego pokoju, bo my jeszcze się kręcimy po domu, z naszego łóżka mógłby spaść. Siedzimy, oglądamy filmy, uprawiamy małżeńskie igraszki Natomiast w nocy jak się Adaś przebudzi biorę go do nas i wszyscy zadowoleni. Wieczór jest dla mnie i męża, noc dla naszej trójki A coraz częściej się zdarza, że i do rana prześpi Adaś u siebie. Gdzie tu błąd?
nie wiem czy chcecie to czytać
Opisz Bo skoro Ty widzisz tragedię, to być może koleżance tylko się wydaje, że stosuje tą metodę.

Dodano po 24 minutach:

Jeszcze tak na szybko o karach, cytat z pewnego artukułu:

Kilka faktów o wychowaniu z użyciem kar i nagród:
1.Daje stosunkowo szybkie efekty, bo kary i nagrody są silnym motywatorem: odwołują się do emocji dziecka i jego potrzeby akceptacji, nie są odroczone daleko w przyszłość, są atrakcyjne (nagrody) lub dotkliwe (kary).
2.Efekty są ściśle związane z obecnością motywatora, czyli kary lub nagrody. Wraz z ich usunięciem motywacja do określonego, oczekiwanego przez dorosłych zachowania, znika – bo nie została zinternalizowana, czyli uwewnętrzniona, przez dziecko.
3.Kary i nagrody to komunikat dla dziecka, że warto robić to, czego oczekują od nas inni, że postępowanie tak, jak ktoś tego od nas oczekuje, jest lukratywne.
4.Kary i nagrody przenoszą punkt ciężkości z motywacji wewnętrznej (robię coś, bo to lubię lub chcę tego) na zewnętrzną (robię coś, bo coś z tego będę mieć: pochwałę, nagrodę, aprobatę znaczącej dla mnie osoby, czyli rodzica lub nauczyciela). Często zabiera to też przyjemność z samego działania.Przykład: wyobraźmy sobie dziecko, które lubi rysować. Rysuje dużo. Jeśli rodzic / nauczyciel zacznie je za to mocno chwalić, dziecko zacznie się w swoim rysowaniu kierować tym, żeby usłyszeć pochwałę – bo jest ona bardzo przyjemna. Przyjemność z usłyszenia pochwały może (nie musi!) przewyższyć przyjemność z rysowania (uczenia się / grania na skrzypcach /… tu wstaw jakąkolwiek pasję).
5.Kary i nagrody wiążą się z wychowaniem warunkowym: jeśli zrobisz to, czego od ciebie oczekuję, będę z ciebie zadowolony, a jeśli nie, będę musiał cię ukarać. Dla dziecka to jest przekaz, że ocena, jaką „wystawia” mu dorosły, zależy od zachowania dziecka.
6.Silne emocje związane z karą lub nagrodą usuwają na drugi plan refleksję nad postępowaniem, które podlega karze lub nagrodzie. Zmniejszają też znaczenie naturalnych konsekwencji, które tak naprawdę decydują o tym, co jest dobre, a co złe.Przykład: Franek uderzył Maćka. Możliwe cele rodzica / wychowawcy / nauczyciela, który reaguje na tę sytuację: a) żeby Franek nie bił więcej Maćka, b) żeby Franek zrozumiał, że bicie jest nie-fair, bo łamie prawa drugiego człowieka, c) żeby Franek rozwinął w sobie empatię („aha, jego to boli, a do tego jest na mnie jeszcze bardziej wściekły, jak mu przywaliłem”), d) żeby Franek znalazł alternatywną strategię reagowania, kiedy Maciek go wkurzy (do tego jest potrzebna refleksja Franka [i nauczyciela] nad tym, dlaczego uderzył: bo był zdenerwowany? bo chciał ukarać Maćka? bo chciał na nim coś wymusić? bo chciał odreagować to, że ktoś inny mu dokucza? Etc. Możliwości jest wiele, a kluczem do ich zrozumienia jest odwołanie się do potrzeb dziecka – wielkim wsparciem dla mnie jest w tym zakresie Porozumienie Bez Przemocy.Kara pomaga uzyskać cel „a”, o „b” można pogadać po wyznaczeniu/odbyciu kary, ale Franek raczej tym nie będzie zainteresowany, osiągnięcie celu „c” w przypadku kary jest w ogóle niemożliwe, „d” zaś może się udać, ale refleksja będzie mocno utrudniona przez karę i przy braku empatii. Efekt – Franek wie, że nie wolno bić Maćka, ale niekoniecznie rozumie dlaczego, i niekoniecznie będzie przekonany, dlaczego lepiej zareagować inaczej.

Wychowanie bez kar i nagród:
1.Działa wolniej – bo dziecko nie dostaje natychmiastowej gratyfikacji, a jeśli nawet, to nie jest ona dla niego tak mocno odczuwalna, jak w przypadku nagrody.
2.Buduje silną relację między dzieckiem a rodzicem, uczniem a nauczycielem – bo trudne sytuacje rozwiązywane są empatycznie, przez rozmowę, w odwołaniu do potrzeb dziecka.
3.Pomaga dziecku budować bezwarunkowe poczucie własnej wartości: jeżeli coś „przeskrobię”, to dorosły pomoże mi zrozumieć, co poszło nie tak, ale to nie znaczy, że jestem zły lub że dorosły jest mną rozczarowany.
4.Daje dziecku przekaz, że dorosły zawsze jest po jego stronie, stara się je zrozumieć.
5.W moim odczuciu, z mojego doświadczenia i obserwacji wynika, że na dłuższą metę pomaga wyeliminować z grupy przemoc i ograniczyć konflikty (lub sprawić, że są one konstruktywne) – bo dzieci uczą się rozpoznawać, nazywać i wyrażać swoje emocje w sposób akceptowany społecznie.
6.Efekty uzyskane w wyniku rozmowy, modelowania przykładem i uczenia alternatywnych strategii są trwałe, bo są efektem zrozumienia przez dziecko, dlaczego oczekujemy od niego takiego, a nie innego zachowania. Motywacja wewnętrzna idzie z dzieckiem wszędzie tam, gdzie ono – nawet tam, gdzie nikt go nie widzi…

Ja w swoim życiu osobistym i zawodowym wybrałam wychowanie bez kar i nagród. Co pojawia się w nich miejsce? Najczęściej jest to dialog, w którym wspiera mnie głównie koncepcja Porozumienia bez Przemocy (M. Rosenberg) i języka osobistego (J. Juul). Do dialogu zapraszam osoby, których dotyczy dana sytuacja – czasem wszystkie razem, czasem osobno. Kluczowy jest jednak dialog… z samą sobą – w którym uczę się rozpoznawać swoje własne emocje, określać swoje (nie dziecka) granice, dostrzegać i szanować swoje własne potrzeby i szukać strategii ich zaspokajania. Wtedy dopiero mogę wspierać w tym procesie innych.

_________________


Przyjdzie taki czas, gdy wyda Ci się, że świat jest Twój... Poczujesz wiatr... powiesz...leć wietrzyku, a on Cię poniesie

[Łobuz]

Lizelotko u mnie spanie z dzieckiem odpada, bo ja po prostu NIE MOGĘ SPAĆ... Nie zasnę, a jeśli już, to przebudzam się co chwilkę. Nie można żyć bez snu, nie można być wyrozumiałym, cierpliwym rodzicem, gdy sama jesteś chronicznie niewyspana...

Powiem tak. Metoda fajna, ale mam wiele wątpliwości...

Bo jeżeli ona bazuje głównie na naśladownictwie postępowania rodzica - to kogo wychowa rodzic-gbur?..
A rodzice, którzy sami nie znają zasad savoir vivre?..
A ja?.. Wychodziłoby na to, że nie mam szans na wychowanie innych dzieci, niż nerwusów - pomimo, że pracuję nad swoją nerwowością każdego dnia od nowa...Dla moich dzieci właśnie...

Poza tym - parę pytań, jak byś postąpiła w takich sytuacjach:

Rano. Ostatnie przygotowania do wyjścia do pracy. A dziecko właśnie uskutecznia awanturę, bo nie będzie się ubierać... Prosisz - słyszysz "NIEEEEEEE!!!"
Więc mówisz, że za chwilę się ubierzesz i wyjdziesz z domu - ryk...
Zaczynasz się ubierać - histeria "Mamaaaa!!"
Prosisz po raz setny "Chodź, ubiorę Cię, bo musimy już wychodzić. Nie mogę się spóźnić do pracy, bo mnie pan nakrzyczy..." - znowu słyszysz NIEEE CIEM! Masz świadomość, że jeszcze 2 minuty takich ociągań i spóźnisz się do pracy... (Zaznaczam od razu, że już dawno wprowadziłaś wcześniejsze pobudki...)

Co robisz?..

Sprzątanie zabawek. Maluch nie reaguje na Twoje prośby. Prosisz po raz setny... "Ty pospsiątaj!" - masz w odpowiedzi. Tłumaczysz, dlaczego nie będziesz sprzątać sama, ale tłumaczysz też, że pomożesz w sprzątaniu. Za chwilę widzisz malucha zajętego czymś innym. Wołasz znów. Słyszysz pisk.

co robisz?

Twoje dziecko uderzyło inne dziecko... Przepraszasz rodzica za swoje dziecko, czy tłumaczysz, dlaczego powinno przeprosić samo?

Przedszkole. Nie możesz zostać z dzieckiem, bo po prostu nie ma miejsca w sali dla tych wszystkich rodziców, którzy by to chcieli zrobić... Dlatego pani prosi grzecznie WSZYSTKICH rodziców, aby nie zostawać.

No dobra co niektórzy i tak zostaną... Co wtedy czują inne dzieci? Te, których rodzice zostać z nimi nie mogli?.. One patrzą i jest im przykro... Tęsknią. Myślą sobie "Mama tej dziewczynki została z nią, a moja mamusia nie..."

W takich sytuacjach chyba świadomie wyrządzamy krzywdę też innym dzieciom...

Jeszcze jedno - dając dziecku przez całe życie poczucie zrozumienia nie nauczymy go jednocześnie , jak reagować w sytuacjach, gdy tego zrozumienia nie będzie miało... Gdy kiedyś zdarzy się, że będzie miało napad swoich dziecięcych złości, a ktoś (nie mama) zareaguje zgoła inaczej, niż mamusia...


Jeszcze raz - podsumowując - metoda mi się podoba.
Poczytam o niej na pewno. Zagłębię się. Zawsze właściwie dążyłam do tego, co opisujesz w swoich postach.
ALE
Jestem tak pełna wątpliwości, że prawie pewna, że w wielu sytuacjach mi się nie uda... Po prostu tutaj potrzeba pokładów cierpliwości, a ja - ku własnemu wielkiemu ubolewaniu - nie należę do takich osób.

Aha jeszcze coś...
Prośba do dziecka, aby zastanowiło się nad swoim brzydkim zachowaniem to forma przemocy???

No bez przesady...

A może uświadomienie mu, że zachowało się brzydko to też ingerencja w jego wewnętrzny system podejmowania dziecięcych decyzji?..
_________________

[lizelotka]