Rodzicielstwo bliskości, NVC - sposób na wychowanie

[Łobuz]

wind nie ma jak to porządnie fochem zarzucić, nie?..
I to o co?..
Że napisałyśmy Ci prawdę.

Teraz próbujesz siebie troszkę wybielić oraz zrobić pokrzywdzoną w całej tej sprawie:

[tosia81]

Łobuz cała wypowiedz tyczyła sie problemu Wind. w jakis sposób chciałam ja wybronić bo wiem ,że takie nerwy i sytuacje mogą mieć miejsce. Wielu rodziców przezywa to co ona....zmienić swoje podejście jest bardzo trudno. Trzeba rozumieć i chcieć...Nie wystarczy tyko chcieć . Metoda jest długofalowa...będą wzloty i upadki. Myślę,że najważniejsze to postawić sie w roli dziecka....przynajmniej ja tak zrobiłam. Ułatwiło mi to wiele.
Jednak złość zdarza sie każdemu, mamusie są zestresowane, zapracowane i zmęczone. Czasami brak czasu na wprowadzenie metod . Każdy by chciał aby dziecko było wzorowe choć ja osobiście uważam,że dziecko powinno byc zarówno grzeczne jak i niegrzeczne tzn ma prawo do fochów, złości itd bo my też przezywamy tego typu chwile. ważne aby w tym wszstkim nie zapominać ,że dziecko to człowiek mający uczucia czasmi nie potrafiący poradzić sobie z emocjami inaczej niż własnie krzykiem czy nerwami, wymuszeniami. Ważne by znaleźć "ludzki nie godzący w godność dziecka" sposób załatwienia sprawy. Nie chodzi mi o pozwalanie na wszystko, udawanie ,że nie widzi sie błędów itd ale o pokazanie konsekwencji danego czynu .
_________________
Jestem mamą ))

[Łobuz]

[mamaM]

Chciałabym Wam opisać pewną sytuację, która skłoniła mnie do wielu,ale to naprawdę wielu przemyśleń odnośnie zachowania mojej Mai i mojego zresztą też.
Ostatnio postanowiłam się z małą wybrać na zakupy rano,żeby zdążyć załatwić wszystko przed 12,tak,żeby nie burzyć całego porządku dnia. Powiedziałam Mai,że pojedziemy do takiej większej Galerii. Wszystko było ok, dopóki nie usłyszała,że tam w sklepie są mamy koleżanki,że będą chciały ją poznać. Widziałam,że nie bardzo jej to pasuje,ale udało nam się zebrać z domu bez problemów. W drodze na przystanek, Maja jak to Maja zaczęła biec jak prawdziwy Forest Gump. Oczywiście skończyło się tak,że bardzo się przewróciła i nie chciała w ogóle sama iść. Jak wysiadłyśmy pod sklepem też nie chciała iść. Generalnie musiałam ją nosić całą naszą wyprawę tam,chciaż nie spędziłyśmy tam nawet godziny,bo widziałam,że te zakupy nie pasują jej ani trochę. Z autobusu w drodze powrotnej też musiałyśmy wysiąść,bo zachciało się jej siku. Dalej nie chciała iść sama. Zrobiłam najpotrzebniejsze zakupy (ani na chwilę nie puszczając Mai) i jakoś dotarłyśmy do domu ,robiąc co jakiś czas przerwę,bo już nie miałam siły. Nie byłam zachwycona,no ale co zrobić,często tak jest. Czasem się śmieje,że jestem Super Mama,bo nieraz jestem bardzo obładowana zakupami,a tu jeszcze małą niosę plus hulajnogę,albo pcham wózek. Daję radę. Super Mama ciągle w akcji
Jak dotarłyśmy do domu nagle okazało się,że jednak da się chodzić na tej nodze, która tak bardzo ją bolała. Trochę zrobiło mi się przykro,bo ta wyprawa wiele mnie kosztowała wysiłku. Ale z drugiej strony,sama jestem sobie winna. Chyba się bała nowego miejsca,nowych osób i szukała sposobu,żeby mnie od siebie nie puścić. Histeria zaczęła się przy jedzeniu zupy,jak ją poinformowałam,że po zupie idzie spać (to nic nowego,zawsze tak jest,w przedszkolu tak samo i ja staram się tego też pilnować). Zaczęła wrzeszczeć (krzyk to zbyt słabe określenie zdecydowanie),że nie jest zmęczona i nie chce spać. Kopała nogami gdzie popadnie,po stole nie patrzyła,że tam stoją talerze. Parę razy powiedziałam jej,że chcę teraz spokojnie zjeść swoją zupę do końca,żeby nie krzyczała,bo bardzo mi to przeszkadza. Nie pomogło. Ja byłam spokojna jak nigdy. Nawet nie musiałam udawać,że mnie jej zachowanie nie rusza,bo naprawdę byłam mega spokojna. W końcu nie widząc rezultatu wstałam i powiedziałam,że idę jeść do kuchni,bo potrzebuję do tego spokoju,a ona cały czas krzyczy. Przybiegła za mną z płaczem,siadła przy stole i cały czas płacząc zaczęła wołać o smoczek. Powiedziałam,że jest do spania i dam jej jak pójdziemy się położyć,bo teraz jem. Wstała i wzięła sobie go sama i zaczęła marudzić,że jest zmęczona. Więc powiedziałam,że jak chce to może się już iść położyć,bo ja chcę zjeść. Wstała od stołu i poszła . SAMA!.Do pokoju położyć się na łóżko. Po chcwili wróciła,że chce siku,też jej poradziłam,żeby poszła sama. Zrobiła, poszła do pokoju,dwa razy zapytała tylko czy dalej jem,ale już bez płaczu i po 10 minutach już spała. Sama bez usypiania,a przydażyło jej się to może raz. Jestem z siebie naprawdę dumna,że potrafiłam zachować spokój,że dodatkowo na nią nie nakrzyczałam. Że sama zasnęła. Że nie zaprotestowała,że mama też ma jakąś potrzebę w tym przypadku akurat jedzenie. Widzę po tym przykładzie,że moim największym problemem jest to,że nie pokazałam jej wcześniej,że inni też mają swoje potrzeby,bo liczyły się tylko jej. Mama rzucała wszystko i leciała. Nie chodzi mi o to,żeby potrzeb dziecka nie zaspokajać,ale o to by dać mu szansę na to,by spróbowało czasem poradzić sobie samo. A tylko być w zasięgu ręki gdyby tego potrzebowało. Wiem,że większość z Was pewnie to wie od dawna,ale dla mnie jest to wielkie odkrycie
Jest mi naprawdę lżej na sercu

I już nie czuję przerażenia,ani złości gdy pomyślę o następnym ataku histerii, bo już wiem jak sobie z tym radzić. Tylko spokój nas może uratować

[Łobuz]

[wind_of_hope]

dziewczyny nie piszcie juz na moj temat ,ok?
prosze.

--
z uwagi przekroczenia stron temat zamykam.

wiecie gdzie szukać kolejnej części.
_________________