Rodzicielstwo bliskości, NVC - sposób na wychowanie

[wind_of_hope]

łobuz no nie kazdy moze pochwalić sie osiągnięciami w zrozumieniu małego buntownika.
moze podasz pare rad jak rozmawiac w takich chwilach?
mowic cos czy nic nie mowic?
co mam zrobic jesli musze wyjsc do lekarza albo na zakupy a Zu zapiera sie nogami i rekoma i wiecznie słysze " nie nie nie"..
_________________

[Łobuz]

O rany, a gdzie mój ostatni post???
Napisałam długiego i wcięło...

Przede wszystkim chciałabym się poprawić:

[wind_of_hope]

Łobuz ale skad takie oburzenie?
to że Ty jestes fanka metody NVC, nie znaczy ze kazdy musi ją stosować.

wspołczujesz temu dziecku, ok. licze sie z tym.
napisałam tylko że aż miło patrzec jest na wychowane dzieci, ktore nie właża swoim rodzicom na głowe.
nie pochwalam robienia co sie chce, tzn wolna reka.
mam przykład własnie tego chłopca i terrorystki (kolezanki Zu) ktorej mamusia jest zaślepiona i nie widzi nic, dosłownie nic, moze walnąc kamieniem i tez nie powie złego słowa.
czy o to chodzi w wychowaniu?
bo jesli tak to omijam z daleka te metodę.

[wind_of_hope]

[anetka]

Każdy ma prawo wychowywać dziecko tak jak mu się podoba, to racja. Ale Wind to oczekiwałaś od dziewczyn rad, chciałaś się zmienić, chciałaś zacząć stosować tą metodę tO skąd taka zmiana w Tobie?
Rozumiem Ciebie, Twój gniew, Twoje oburzenie.
A nie pomyślałas że ten chłopczyk po prostu sam się zmienił, po prostu dosrósł i jest gezeczniejszy.
Bratanek mojego M jeszcze dwa lata temu był nie do ogarnięcia, oni czasem krzyknęli, kary na bajki itp ale to i tak nie przynosiło efektu. Z dnia na dzień Kubuś zrobił się grzecznym chłopcem. Tzn nie robi tego wszystkiego co robił jak był mniejszy ( teraz mój Michał ma taki etap). Oczywiście jak coś chce to się złości, też potrafi krzyknąć, oburzać się itp. Ale zmienił się.
Warto czasem popatrzeć z innej strony na swoje dziecko i zrozumieć go.
Ja też nie stosuję metody nvc ale też nie stosuję innych metod. Chciałabym po prostu mieć dobry kontak z swoim dzieckiem, nie krzykiem nie wrzaskiem tylko miłoscią.
_________________

[lizelotka]

Wind, a gdyby to był 12 latek, to co byś próbowała zrobić?
_________________


Przyjdzie taki czas, gdy wyda Ci się, że świat jest Twój... Poczujesz wiatr... powiesz...leć wietrzyku, a on Cię poniesie

[lizelotka]

[Łobuz]

wind naskoczyłam na Ciebie bo wyraźnie napisałaś, że pewni ludzie stosują MUSZTRĘ wobec swojego synka i że Tobie się to podoba! A wszystkie tu chyba wiemy, co dokładnie oznacza to słowo: MUSZTRA?..

A wcześniej prosiłaś tyle razy o rady, jak dotrzeć do dziecka, już prawie 40 stron w innym wątku dotyczącym NVC napisałaś razem z nami, a teraz - taki ZONK... Wybacz, ale nagle wydało mi się, że to trochę... zakłamane...
Tak, zastanowiłam się i o dokładnie to słowo mi chodzi.

Chcesz zacząć stosować kary?
Zacznij. Powodzenia.
Za parę miesięcy napisz nam, jakie masz efekty. Wątpię, że będziesz miała się czym chwalić...

Zuzia nie chce współdziałać? A może jako dorosła osoba potrafiąca czytać (w przeciwieństwie do swojej 3-letniej córki) zapoznasz się z tą definicją?.. Co ona w ogóle oznacza? Bo masz błędne o niej pojęcie. WG Ciebie współdziałanie to SŁUCHANIE MAMY!

Oczekujesz od Zuzi tego, czego sama jej nie dajesz. To jest obłudne. Żądasz posłuszeństwa bez możliwości pokazywania swojego stanowiska - a sama forsujesz swoja własne.

Żądasz ciszy i spokoju - a sama na nią krzyczysz.

Żądasz aby Cię słuchała - a nie słuchasz jej. Albo posłuchasz i natychmiast zaprzeczasz jej uczuciom.

"Ona nie będzie stawiać mi warunków!" - piszesz. Ale Ty jej stawiasz.

Zabierasz jej prawa, które posiada JAKO CZŁOWIEK, bo widocznie wydaje Ci się, że jesteś wszechmogącą mamą. Otóż nie jesteś i Twoja córka nauczy Cię szybciej, niż ktokolwiek inny. Zgadnij, kto na tym straci?.. Straci coś, co jest najważniejsze na świecie...

[lizelotka]

Łobuz, miej na uwadze, że Wind najwyraźniej zupełnie nie zrozumiała na czym polega NVC ( wnioskuję po sposobie jej wypowiedzi ). Ja tak jakby „rozumiem”, że są osoby, które z niewiadomych dla mnie przyczyn, nie potrafią zobaczyć tego czym naprawdę jest NVC, nie potrafią zobaczyć tej teorii, o której my sobie tu piszemy, w praktyce, w swoim życiu, czują się z tym obco, sztywno, sztucznie. Napisałam w cudzysłowie, bo to bardziej jest tak, że musiałam przyjąć jakieś wytłumaczenie dla tej sytuacji, kompletnie jej nie rozumiejąc, a doświadczyłam dużej wrogości za swoje przekonania na innym forum. I do jakich wniosków doszłam? Jesteśmy społeczeństwem, które nadal wizytę u psychologa osoby, która nie przeżyła żadnej traumy, uważa za fanaberię bogatych i artystów, którzy sami już nie wiedzą czego chcą. Kiedy dziecko ma katar, kaszel, kolkę, gorączkę, wysypkę szukają najlepszych, najlepiej naturalnych sposobów, najmniej obciążających organizm, unikają antybiotyków jeśli mogą, chodzą na fizjoterapię gdy dziecko zbyt długo nie stawia pierwszych kroków, unikają sadzania, póki dziecko samo nie usiądzie i generalnie ufają specjalistom w kwestii zdrowia fizycznego dzieci ( pomijając oczywistych „konowałów”, bo każdej z nas na pewno zdarzyło się spotkać takowego ). Natomiast nie ma u nas zakorzenionego zwyczaju dbania o zdrowie psychiczne, o harmonijny rozwój emocjonalny dziecka. Wizyta u psychologa zwyczajnie po pomoc w zrozumieniu zachowania dziecka i jego przyczyn jest u nas czymś bardzo rzadkim. Jeśli już ktoś się wybiera to raczej aby szukać pomocy w zlikwidowaniu „złego zachowania”. Większość nie rozważa wcale czy kary albo klapsy mogą jakoś wpływać negatywnie na dziecko. Ważne, że „działają” ( chociaż dla mnie to dyskusyjne, bo skoro to działa, to dlaczego wciąż i wciąż trzeba dziecko karać i to często za dokładnie to samo zachowanie?? Gdzie tu skuteczność? ). Rodzic rozważa szczegółowo czy uda się dziecko wyciągnąć z przeziębienia herbatą z miodem i czosnkiem, chcąc oszczędzić dziecku antybiotyku, czy sterydów, ale nie zastanawia się jak jego słowa i zachowania mające za zadanie „wychowywać” dziecko, wpływają na jego zdrowie psychiczne, na jego rozwój, na jego postrzeganie siebie i świata. O zdrowiu fizycznym pieją codziennie reklamy i społeczne akcje, ulotki w gabinetach lekarskich, strony internetowe. O zdrowiu psychicznym i o tym jak jest ważne nikt nie mówi. Większość ludzie w ogóle nie zastanawia się nad psychiczno-emocjonalną kondycją własnych dzieci, chociaż kondycja fizyczna np. odporność, bardzo ich interesuje. Takie podejście to jest pozostałość behawioryzmu, bardzo upowszechnionego w XX wieku nurtu w psychologii, według którego człowiek jest tylko sumą swojego zachowania. Czyli innymi słowy wszystkie działania człowieka są ZAWSZE podyktowane pozytywnymi ( nagrodami ) bądź negatywnymi ( kary ) bodźcami. „W skrajnej postaci behawioryzm zakładał, że bardziej złożone zjawiska psychiczne, takie jak np. uczucia wyższe, czy struktury wpojone kulturowo, nie mają większego wpływu na działanie ludzi. Ludzie podobnie jak wszystkie inne zwierzęta działają według stosunkowo prostych zasad opierających się na stałych, odruchowych lub wyuczonych reakcjach na bodźce. Według tego skrajnego poglądu, większość zdrowych osobników ludzkich, niezależnie od ich "zawartości mózgu" będzie w tych samych warunkach reagować podobnie na podobne zestawy bodźców. Jedyną zaś rzeczą, która jest u człowieka wrodzona, jest ogólna zdolność uczenia się.” ( Wikipedia ). Z polskiego na nasze: człowiek jak każde inne zwierzę, nie jest zdolny do kierowania się wyższymi uczuciami, ZAWSZE jego zachowaniem rządzą zewnętrzne bodźce oraz nawyki. Dlatego aby nauczyć dziecko „dobrego” zachowania należy stosować określone bodźce ( karu i nagrody, pochwały ) tak długo aż pożądane zachowania wejdą po prostu dziecku w nawyk.
Czy naprawdę Wind wierzysz, że tak właśnie jest? Bo na tej podstawie bazuje cała teoria kar i nagród…
To co ja i Łobuz tutaj opisujemy to przeciwieństwo podejścia behawioralnego. Dziecko rodzi się dobre i otwarte na świat, zdolne do wyższych uczuć i pobudek. Obserwując rodziców uczy się jak dobrze wybierać, jak dobrze postępować, jak zorganizowany jest świat i co w tym świecie jest akceptowalne, a co nie. Jedyne czego potrzebuje to wsparcia rodziców oraz czasu na tę naukę, bo nikt nie rodzi się od razu dojrzały, ani fizycznie ani emocjonalnie. Więc przez lata ta nauka to po prostu nieustanne, zazwyczaj na początku nieudane próby. Dlatego dziecko będzie kilkaset razy ( albo i kilka tysięcy ) wrzeszczeć na Ciebie prawie ZA KAŻDYM RAZEM gdy mu przeszkodzisz w zabawie oznajmiając, że czas wyjść. Jeśli za pierwszym razem usłyszy od Ciebie, że to nienajlepsza droga i że tego nie lubisz, ale bez ingerowania karą czy nagrodą, to kolejne razy to będzie próba przekonania się czy na pewno masz rację ( to jest to słynne testowanie, ale nie rodziców, ale raczej tego, czy to co rodzic powiedział, to na pewno prawda – dziecko tego nie wie, nie ma natury wierzenia na słowo, MUSI sprawdzić ), kolejne to będą próby postąpienia tak jak mama poradziła i frustracje, że nie wychodzi, i jeśli przy każdym tym etapie Twoje wsparcie będzie nieustanne i pewne, a dziecko będzie czuło się wolne w okazywaniu emocji, to gdzieś za 1001 razem wreszcie uda się dziecku te emocje opanować i wreszcie wtedy ( DOPIERO ) zobaczy, że to rzeczywiście najlepsza droga. Potem będzie jeszcze długo jechało na sinusoidzie ( raz się uda, raz nie ), ale generalnie przekonanie o tym co i jak robić będzie miało „we krwi”, sprawdzone w milionie sytuacji, będzie miało pewność podpartą wieloma doświadczeniami, kwestia doskonalenia to właściwie potem już przez całe życie. Taka sama sytuacja ze zrozumieniem potrzeb ( fryzjer mamy, lekarz ). Najpierw dziecko uczy się tego, że w ogóle ludzie mają potrzeby. Ono tego nie wie. Dopiero Ty, nazywając swoje i koniecznie RÓWNIEŻ DZIECKA potrzeby, uświadamiasz mu to. Trzylatek nie rozumie dlaczego wizyta u fryzjera czy lekarza ma być ważniejsza niż zbudowanie ogromniej wieży z klocków. Dla niego te dwie sprawy są Z TEJ SAMEJ PÓŁKI WAŻNOŚCI. Dlatego ważne jest byś Ty to uszanowała, bo szanując to, że dziecko ma TERAZ właśnie, a nie po wizycie u fryzjera, potrzebę budowania wieży, w praktyce pokazujesz dziecku, że potrzeby ludzi należy zauważać i szanować, nawet jeśli nam wydają się głupie lub mało istotne. Jeśli pójdziesz o krok dalej i spróbujesz poszukać rozwiązania, które uwzględni i Twoją potrzebę fryzjera i potrzebę zabawy dziecka, to dajesz dziecku kolejną lekcję, pokazujesz jak można w praktyce GODZIĆ POTRZEBY różnych ludzi ( może zabrać klocki do fryzjera?? ). Czasami nie da się pogodzić potrzeb, jednak zawsze można je szanować, powiedzieć dziecku, że widzisz co jest dla niego ważne, rozumiesz to, jednak ponieważ nie udaje Wam się znaleźć rozwiązania, które pogodzi Wasze potrzeby, Ty jako osoba dbająca o wspólne dobro CAŁEJ rodziny, nie tylko dziecka, bierzesz na siebie odpowiedzialność i podejmujesz taką czy inną decyzję ( po rozważeniu, że naprawdę, ale to NAPRAWDĘ nie możesz zmienić planów ). I wtedy właśnie jest ten moment kiedy dziecko ( lub Ty, zależy od tego co zdecydujesz ) musi się pogodzić z tym, że jego potrzeba nie będzie zaspokojona od razu, lub może nawet w ogóle nie będzie zaspokojona, bo może być i tak, że coś jest po prostu niewykonalne. Pewnie będzie żal, płacz, może krzyk czy próby bicia, może usłyszysz, że dziecko Cię nie lubi itp, będzie na Ciebie złe, wkurzone, wściekłe. Ale na pewno nie będzie czuło się poniżone, potraktowane niesprawiedliwie czy mało ważne. Zobaczy jak z szacunkiem do drugiej osoby, bez użycia przemocy można sobie poradzić w takich sytuacjach. Zobaczy też jak różnie się one kończą, czasami kompromisem, czasami ktoś pozostaje z niespełnioną potrzebą, czasami da się zaspokojenie potrzeby przesunąć. Jeśli rzeczywiście będziesz UCZCIWIE podchodziła do takich sytuacji, czyli zaspokajała potrzeby dziecka ZAWSZE kiedy naprawdę MOŻESZ to zrobić ( np. wziąć na chwilę na ręce w tym nieszczęsnym salonie, bo to mogłaś zrobić, natomiast odwołać wizytę u lekarza już raczej nie bardzo, chociaż mi się zdarzało przy mniej ważnych ), to dziecko też to od Ciebie w końcu przejmie. Po wielu obserwacjach, zauważy to i samo będzie próbowało robić tak samo, czyli zaspokajać Twoje potrzeby ZAWSZE wtedy kiedy naprawdę będzie POTRAFIŁO. Na początku będzie potrafiło bardzo rzadko i tu przydaje się spokój, zrozumienie i wsparcie rodzica ( np. słowa: „rozumiem, że bardzo chciałabyś ułatwić mi wyjście do lekarza, ale tak bardzo nie chcesz się ze mną rozstawać, jest Ci z tym tak trudno, że nie potrafisz tego zrobić, tak?”, które też zobrazują dziecku jego własne, bardzo skomplikowane odczucia ), wsparcie to jest to co dziecko MUSI dostać, żeby mogło dalej próbować, jeśli zamiast wsparcia otrzyma reprymendę lub karę, zachowa się tak samo jak zazwyczaj zachowują się wszyscy ludzie kiedy bardzo się starają ( ale dopiero się uczą i ciągle im nie wychodzi ) i zamiast słów otuchy i zrozumienia usłyszą krytykę lub zostaną wyśmiani. Wycofają się, bo nie będą widzieli sensu w dalszym próbowaniu.
No dobra, ja na tym kończę i się poddaję. Nie umiem napisać jaśniej. Wind, piszesz o porady, ode mnie otrzymasz tylko takie jak powyżej, w takim duchu. Nie jestem zwolennikiem podejścia do wychowania dzieci jak do tresowania zwierząt, nie jestem behawiorystką.
_________________


Przyjdzie taki czas, gdy wyda Ci się, że świat jest Twój... Poczujesz wiatr... powiesz...leć wietrzyku, a on Cię poniesie

[tosia81]

Oj dziewczyny wszystko się sprowadza do niezrozumiałości metody. Tak jak ja wcześniej pisałam bez wgłębienia sie w tę metodę dla mnie było to bezstresowe wychowywanie a tego jestem przeciwnikiem. Tylko teraz co oznacza " bezstresowe wychowanie" ...pozwalanie dziecku na wszystko bez wzledu na konsekwencje. NIe można krzyknąć bo trauma, klapsa nie wolno bo przemoc, kar nie można itd itd....
Ta metoda dla większości z tym sie kojarzy.
Pozwalałybyście dziecku bić inne dzieci? Ile mozna tłumaczyć?? Do skutku? wedle metody pewnie tak, ale ja jako mama takiego bitego dziecka nie miałabym chęci czekać aż "metoda tłumaczenia" zadziała.
Są sytuacje wymagające działania natychmiastowego.
Oczywiście metoda nvc ma szeroki asortyment działania ale tak jak napisałam wcześniej jest stawiana na równi z bezstresowym wychowaniem.
Przyznam szczerze,że troszke poczytałam ale czy tak naprawde do tego się stosuję...hmm są momenty kiedy ułatwia mi życie ale w kilku kwestiach jednak metoda mi nie pasuję.
Moja Zuzia jest grzeczną dziewczynką ale ma chwile buntu;) Jestem zła okropnie -jak krzyczy albo złości się ale jednak z drugiej strony cieszy mnie to . Ma prawo mieć zły dzień tak jak każdy. Jednak kiedy przegina na maksa to już jest zupełnie inne działanie z mojej strony . Oczywiście nie ma bicia ale krzyknę rózwnież ....nie jest mi z tego powodu specjanie źle choć dumna też nie jestem. Niestety czasami taka forma uspokojenia też musi być.
Staram się zrozumieć mamy ....przeciez jeśli dziecko ma kiepskie dni to rodzic też może. Każdy może mieć chwilę słabości tylko nam może łatwioej zapanować nad emocjami.
_________________
Jestem mamą ))