Rodzicielstwo bliskości, NVC - sposób na wychowanie

[wind_of_hope]

[Mataski]

[wind_of_hope]

Mataski no tak,tyle że ja do dzis nie brzydze sie żab czy ślimaków.
gorzej z pająkami.
ale czego sie nie robi dla własnego dziecka.
gdyby tylko zechciała to moge nawet złapac tego spiderka
_________________

[anetka]

Łobuz a Adaś bawi się sam? Bo Michał jest nauczony że zawsze my się z nim bawiliśmy i woli z nami niż sam. A jak już sam to muszę gdzieś w pobliżu być ... A spacery, podwórko uwielbia i czekam na wyzdrowienie i ciepełko. Uwielbia szczególnie z moim tatą ktory tu coś naprawia, tu coś maluje, tu coś na ogrodzie robi. Dzisiaj mój tato kupił taczkę i ją razem skręcali
_________________

[Łobuz]

anetko Adaś właśnie ostatnio w ogóle nie chce bawić się sam... Nie to, że NIE POTRAFI... Otóż w ferie zimowe został tak przyzwyczajony przez męża do ciągłych zabaw, że mąż potem wrócił do pracy, a Adaś mi trollował... Mało tego - zrobił się o wiele bardziej wymagający w zabawie. Najchętniej by sobie siedział i patrzył - no i się śmiał, a Ty stawaj człowieku na głowie, żeby go rozśmieszać, cudować, buduj sama klocki, maluj, naklejaj naklejki...
"Adasiu, teraz muszę już iść robić obiadek. Jeśli chcesz, to chodź ze mną do kuchni, zrobimy z ciastoliny marchewkę i ziemniaczki, dam ci wody w kubku i będziesz gotował swoją zupkę."
NIEEEE.
"No to weźmiemy farbki"
NIEEEE.
"To może pomalujesz w swoim zeszycie?"
NIEEE...
"No to przynieś tu zabawki i ja będę spinozaurem i złym allozaurem. Będę mówić gotując obiadek."
"Mama włąć mi baję w komputezie!"
"Teraz nie jest czas na baję, obejrzymy wieczorem razem, ale teraz możemy się pobawić w kuchni..."

Dlatego dobrze, że powolutku wracamy do p-kola.
Kiedy wróci po południu do domku, przynajmniej będzie się cieszył własnymi zabawkami.

A ja pomyślę i może wpadnę na jakieś inne pomysły...
_________________

[anetka]

Oj w zabawie mój też jest wymagający, buduj sama, ciastolina i farby ok ale trzeba pilnować żeby nie wyniósł na cały dom. Klocki buduj sama, kolorawać nie chce. Ostatnio hitem jest "żelkownia". Daję mu kilka żelkow w różnych kształtach, ma swoje naczynia do gotowania i je gotujemy a potem rozwozimy na niby po ludziach. Ale fakt pomysłów już brak.
A teraz siedzi i powyciągał narzędzia i naprawia auta a ja chodzę z zachustowanym chorym Pawełkiem i piszę na tablecie
_________________

[Łobuz]

Ja też muszę pomyśleć nad CELEM poczynań Adasia, bo widzę że dla niego ważną rolę odgrywa to, że robi coś w jakimś celu, np. ostatnio gotował dla naszego psa zupę z patyków i trawy i był przeszczęśliwy, że tamten ją zjada (a pies po prostu postanowił pogryźć sobie patyk...)

Wczoraj po przedszkolu zabrałam Smyki na plac zabaw. I w drodze Adaś powiedział mi, że popłakał sobie troszkę, gdy zrobiło mu się smutno i gdy tęsknił. "Adasiu, a poczułeś się chociaż troszkę lepiej, gdy popłakałeś?" - spytałam. "Tak" - odpowiedział mi. "No to cieszę się, że było ci lepiej. Jeśli będzie ci smutno, to możesz też powiedzieć to pani A. - jeśli będziesz chciał".

W ogóle chwilkę poopowiadał o pobycie w placówce - nigdy wcześniej tego nie robił. Widzę że to dobry pomysł, aby najpierw spędzał tam tylko 4 godziny, a nie cały dzień. Może uda nam się ponowny lepszy start.
____________________________________________________

Ech, widzę że wątek ucichł...
A ja chyba potrzebuję pomocy...
Wiem, rozumiem, o co chodzi, a jednak od jakiś 2-3 tygodni mam nawroty swojego "brzydkiego" zachowania... Było już tak ładnie, a mój obecny "kryzys" (o ile tak mogę to nazwać) trwa już zbyt długo! Upominam sama siebie, karcę sama siebie, przepraszam Adasia częściej, niż kiedyś, wybucham, denerwuję się bardzo szybko...

Od paru dni mam myśli, że to przecież nie jestem prawdziwa JA!
Albo może właśnie jestem... Właśnie taka - wredna, złośliwa, nerwowa - prawdziwa ja...
Mam myśli, że jestem beznadziejna, że mi się nie uda nigdy być taką dobrą mamą, jak bym chciała... Że nie nadaję się i tyle... Smutne i przygnębiające to dla mnie...

Wzięłam książkę, czytam po raz kolejny. Niech mi się przypomni parę ważnych kwestii.
Postanowiłam tu napisać, aby poszukać wsparcia. Bo znowu mi nie wychodzi, nie udaje się, a jak tak bardzo, bardzo nie chcę się poddać!..

Sama już nie wiem - walczę z wiatrakami, jeśli chodzi o mój charakter?..
Jeśli nawet, to chyba jestem osobą, która całe życie będzie się borykała z własnymi słabościami, walczyła z nimi, co jakiś czas na nowo uczyła się większej cierpliwości, gdy znów zacznę ją tracić...

lizelotko pisałaś że kiedyś byłaś nerwusem, ale wystarczyło Ci pół roku i spokorniałaś, jak baranek... Pocieszałam się tym za każdym razem, gdy coś mi nie szło... Ale teraz widzę że mi chyba nie będzie dane spokornieć... Że chyba już zawsze będę taka wybuchowa, że co jakiś czas będę sama siebie musiała w myślach prać po gębie za swoje odzywki, słowa, krzyki... Zaczynam wątpić w to, że uda mi się nauczyć tych wszystkich umiejętności na zawsze.

Mimo to nie chcę rezygnować z tego, co zaczęłam.
Wolę walczyć sama ze sobą do końca życia, niż z dziećmi. Nawet jeśli będzie wymagało to ode mnie na tyle poświęcenia, aby musieć pracować nad sobą już zawsze. Ale to bardzo trudne... I czuję, że potrzebuję pomocy...
_________________

[lizelotka]

Łobuz, ja dopiero dziś przeczytałam Twoj ostatni wpis tutaj, chyba dopisałaś drugą część po tym jak już napisałaś pierwszą i ja myślałam, że tu nic nowego się nie dzieje i nie wchodziłam. Postaram się dziś wieczorem siąść, jak już Adaś zaśnie i napisać Ci to i owo, co mi się na myśl nasuwa gdy czytam co się u Ciebie dzieje... ok?
Nie wiem czy pomogę, ale się postaram.

Dodano po 4 godzinach 5 minutach:

Łobuz, no więc tak: ja, Ty i pewnie jeszcze miliony innych mam mamy z NVC trochę pod górkę, bo niestety matka natura nie obdarzyła nas wrodzoną łagodnością i spokojem. Tak więc nie ma co się łudzić, nie będzie tak że wyrozumiałość i spokój, empatyczne podejście będą nam dane raz na zawsze. Ważne jest abyście razem, Ty i Adaś wiedzieli, że Twoje zachowanie w takich momentach gdy Ci się nie udaje nie jest wynikiem Twojej przemyślanej decyzji ale po prostu tym że tu i teraz sytuacja Cię przerosła. Nie bój się tego powiedzieć Adasiowi gdy już emocje opadną. Porozmawiaj z nim, wyjaśnij, że tak jak on ma takie chwile gdy nie daje rady tak samo Ty miewasz takie chwile gdy po prostu masz za dużo na głowie, albo zmęczenie i stres sprawiają, że nie masz siły walczyć o swój spokój. Nie bój się tego powiedzieć sobie. Zobaczysz, z biegiem czasu Adaś zacznie rozumieć, że takie Twoje "wpadki" nie są skierowane przeciwko niemu tylko są sygnałem, że mama tak jak on miewa czasami dość bez powodu, albo z wielu powodów. Mój Adaś 3 lat nie ma i to rozumie. Mówi mi wtedy: nie krzycz! Nie musisz krzyczeć. Przyznaję mu rację. A potem gdy rozmawiamy o tym na spokojnie, on analizuje: rano trzeba wszystko robić sprawnie, bo mama się śpieszy, jutro będę bardzo szybki i wtedy wszystko będzie dobrze, to dla mamy bardzo ważne ( refleksje sprzed dwóch dni ).
Druga rzecz to taka, że jeśli widzisz, że coraz częściej nie dajesz rady to jest to sygnał dla Ciebie, że zbyt wiele Twoich potrzeb jest niezaspokojonych. Z pustego i Salomon nie maleje. Musisz zadbać o siebie, swoje granice i potrzeby. Tylko warto nie robić tego tu i teraz w chwili wqrwu, lepiej siąść spokojnie, pomyśleć czego Ci potrzeba, a potem postarać się o to samodzielnie lub przy pomocy innych członków rodziny.
No i ostatnia rzecz, jest taka książka, z którą wewnętrznie nie do końca się zgadzam, która jednak zawiera bardzo fajne i skuteczne sposoby radzenia sobie ze złością. Bardzo mi pomogła: "Kiedy złość rani" , autora teraz nie pamiętam. Jeśli chcesz to mogę Ci w wolnej chwili napisać ogólnie na czym polegają te metody, ale to nie dziś nas pewno, bo już czas mnie goni
_________________


Przyjdzie taki czas, gdy wyda Ci się, że świat jest Twój... Poczujesz wiatr... powiesz...leć wietrzyku, a on Cię poniesie

[Łobuz]

[lizelotka]