Rodzicielstwo bliskości, NVC - sposób na wychowanie

[wind_of_hope]

[Łobuz]

lizelotko dzięki za podrzucenie kolejnego tytułu. Rozumiem, że nie musimy się zgadzać ze wszystkim, co czytamy, ale jednak lekturki zaproponowane przez Ciebie są mi bardzo pomocne.

Co do tych nerwów - masz rację... Jak jakiś wqrw w głowie siedzi - to ciężko go stamtąd wygonić i potem to takie perpetuum mobile z tymi nerwami...
Zdziwiłam się, jak łatwo wczoraj sama sobie pomogłam... Zaczęłam gadać na głos sama do siebie w kuchni: "Jestem zła. Czuję złość. Co mogę zrobić, żeby ją rozładować? Tym razem nic." Rzeczywiście nie miałam pola do popisu, aby rozładować emocje... Ale po tym wypowiedzianym na głos monologu poczułam się... lżejsza. Zrobiło mi się łatwiej.

Co do tego, jak wychowawczyni odbiera Adasia - ona raczej uważa go za grzecznego chłopca, a z tego stwierdzenia się uśmiała... Myślę, że bardziej powinnam przejmować się tym, co czuje Adaś oraz tym, jak mu pomóc to wyrażać, niż tym, co ona sobie o nas pomyśli... Jej - dorosłej kobiecie - łatwiej da się wytłumaczyć pewne zachowania mojego synka, niż nauczyć jego tych wszystkich możliwych asertywnych reakcji...
Ja na razie cieszę się pierwszymi przejawami Adasiowej odwagi, bo kiedyś nikomu tak by nie powiedział... Wiem, że musimy dalej pracować, ale najważniejsze, że mały zaczyna zauważać, że nie dzieje się nic złego, kiedy mówi głośno, co myśli. A sytuacja dotyczyła sprzątania - oczywiście!
W domu też bolą go ręce i nóżki, kiedy nadchodzi pora sprzątania... Mój leniuszek mały... Następne nasze rozmowy będą nakierowane na to, aby mówić to, co się czuje. I jeśli Adaś czuje "Nie chce mi się sprzątać", to będziemy mówić o tym, dlaczego warto to powiedzieć wprost, zamiast ściemniać o bólu rączek, nóżek i brzuszka.

[wind_of_hope]

[Łobuz]

A niech się drze!
Przynajmniej w taki sposób będzie mogła na swoim postawić, jeśli nie będzie się uwzględniało jej zdania.

A w naszym p-kolu można codziennie zabrać ze sobą zabawkę. Czemu to ma służyć?.. Dziecko czuje, że ma w nowym otoczeniu cząstkę bezpiecznego domku, coś, co sprawia, że czuje się lepiej, coś, co kocha.

Głupia koza ze mnie...
Wczoraj miałam taki wybuch złości, że szkoda gadać... Az się poryczałam, kiedy mówiłam Adasiowi, jak bardzo denerwują mnie pewne jego zachowania... A ten mój Brzdąc mały najpierw popłakał się ze mną, a na koniec podsumował: "Bo ciasiem małe dzieci takie sią!"
Rozwalił mnie...
Mam mądrego chłopczyka, tylko ze mną jakby coś "nie halo"...

Wieczorem położyłam się z nim i pogadałam sobie przed snem.
"Myślałem, zie jak cie psieplosię, to pociujeś się lepiej" - powiedział, a ja znowu musiałam przyznać mu rację i przepraszać za swoje zachowanie, bo niestety tym razem to dziecięce "psieplasiam" nie przyniosło efektów... Powiedziałam mu, jak bardzo mi przykro, że powiedziałam te wszystkie niemiłe rzeczy, że nadal będę się starała i że jest dla mnie najważniejszy na świecie.

W takich chwilach zupełnie nie wiem, jak uwolnić się od wyrzutów sumienia, aby z czystym umysłem móc dalej nad sobą pracować, zupełnie nie rozumiem, co znaczy być łagodnym wobec samego siebie...
_________________

[wind_of_hope]

łobuz a co sie stało ze wybuchłas?
zrobił cos nie tak czy nie słuchał polecen?

---

[Łobuz]

Dlatego jestem przeciwna całej tej nauce dzielenia się w taki sposób, jak to zaproponowała pani wychowawczyni... A nie można się dzielić zabawkami przedszkolnymi???????? Przecież dziecko - jeśli będzie chciało, jeśli będzie zaciekawione - samo wymieni się swoją własnością z kimś innym, prawda? Nie musi być do tego przymuszane...


A u mnie już od 3-4 tygodni taki "kryzys" nerwowy...
Chyba mam poważny "nawrót" swojego nerwowego, wybuchowego charakterku. Staram się ogarniać na bieżąco, ale wychodzi mi to gorzej, niż do tej pory... A może przeżywam skok rozwojowy??? Bo na tym nauka i rozwój polegają, nie?..

Adaś był wtedy po prostu bardziej marudzący, ale zdenerwowałam się też jego ciągłym marudzeniem "BAW SIĘ!" Albo ktoś musi się z nim bawić, albo jęczy bez przerwy, albo dopomina się bajek w TV. To, co mu zaproponuję do samodzielnego wykonania, nawet w moim towarzystwie, jest na NIE.

Dlatego tak się wściekłam, bo wydało mi się to już delikatną przesadą, aby dziecko do tego stopnia opierało się wszystkiemu, co mu się zaproponuje, a żądało tego, co ono chce... Nie tak wyglądała nasza zima w domku... Kiedy mama mogła się bawić - to się bawiła. Ale gdy musiałam już iść robić obiad, to zapraszałam Adasia ze sobą do kuchni i tam spędzaliśmy razem czas dalej... Nie było ciągłego jęczenia, marudzenia, dopominania się TV... Niestety po feriach zimowych (mąż był przez 2 tyg. w domu) Adaś tak się "przestawił" na tryb ciągłego zabawiania go, że do tej pory nie może się znów przyzwyczaić, że mama i tata NIE MOGĄ ciągle i ciągle go zabawiać...
_________________

[wind_of_hope]

[anetka]

Oj to trend nwrwowości też na mnie od tygodnia przeszedł. Już czasem nie mogę. Te choróbska dzieci chyba mnie wymęczyły.
Mam tak samo z zabawami, chodz się bawić i tylko chodz się bawić. Chociaż dzisiaj sam poszedł do pokoju i bawił się dzwigiem i jak byli goście to też sam się bawił.
_________________

[wind_of_hope]

Anetko nowa zabawka zadziałała
_________________

[anetka]

Wyjątkowo ta zabawka nie jest odłożona po jednym dniu w kąt.
_________________