Rodzicielstwo bliskości, NVC - sposób na wychowanie

[lizelotka]

Cale święta mnie nie było tutaj dziewczyny, a teraz po powrocie zabiegana jestem bardzo. Przeczytałam wszystko, ale mam tyle roboty w pracy, że nie mam czasu by naskrobać co mi chodzi po głowie ( a głównie w przerwie w pracy tu zaglądam ). Łobuz, trzymaj się, regresy sa normalne
_________________


Przyjdzie taki czas, gdy wyda Ci się, że świat jest Twój... Poczujesz wiatr... powiesz...leć wietrzyku, a on Cię poniesie

[Łobuz]

[anetka]

Łobuz Michał lubi bawić się strażą pożarną, ale robi to tak że najpierw buduje sobie remizę. Bierze autka, zabawki i ogradza sobie swój teren, siada do środka ( tak w przedszkolu robią). Bierzemy telefony i dzwonimy że np w szkole wybuchł pożar i trzeba jechać gasić. Ta zabawa to już dobre parę miesięcy jest na topie. Puzzle lubi, gry planszowe, klocki ale te duże.
_________________

[mamaM]

Witam wszystkich! Przez przypadek trafiłam na forum,spodobało mi się, że jest tu tyle o RB. Staram się również wychowywać córkę w tym duchu,czasem lepiej a czasem gorzej mi to wychodzi niestety
Maja w lipcu skończy 3 latka. To prawdziwy wulkan energii i ma bardzo mocny charakter
Od lutego zaczęła adaptacje w przedszkolu. Po 5 dniach była chora miesiąc,potem wróciła na 3 dni i znowu to samo. Teraz jej nie posyłam od razu po antybiotyku, żeby czegoś nie złapała. Problemem jest adaptacja,bo zupełnie nie chce tam chodzić,a ja rwe włosy z głowy i zupełnie nie wiem co począć. Czy zrezygnować,czy spróbować jeszcze raz.

[wind_of_hope]

mama hej,o jak dawno nikogo nowego u nas nie bylo!
jak wam sie udalo dostac tak wczesnie do p.kola?
moja w czerwcu skonczy 3lata i temat przedszkola jest tematem przyprawiajacym mnie o mdlosci.
za zadne skarby nie chce tam isc.
bylysmy na dniach adapt. ktore i tak nic nie dały.
zachowywała sie tak samo jak rok wczesniej..a moze nawet gorzej:(
teraz czekamy na wyniki czy wogole sie dostanie..

jednym slowem masakra.
gdybym tylko mogła to bym dalej siedziala z nia w domu.

jescze te choroby o ktorych piszesz...
_________________

[mamaM]

Zaczynam się zastanawiać czy te choroby to nie ze stresu? Lekarze o tym nie wspominają,mówią tylko tyle, że nowe bakterie z którymi dziecko wcześniej nie miało styczności. To na pewno swoja drogą,ale dziwne, że ja byłam chora razem z nia dwa razy,a przeżywam to równie mocno jak ona,a odporność mam przecież większą.... Sama nie wiem.
Do przedszkola trafiłyśmy przypadkiem,w naszej okolicy z punktu przedszkolnego zrobili przedszkole samorządowe i utworzyli od lutego 12 dodatkowych miejsc. W ostnim dniu rekrutacji zobaczyłam informację na placu zabaw,zadzwoniłam i okazało się, że są wolne miejsca.
Adaptacja wyglądała tak,że pierwszy dzień byłam z nią całe 4 godziny na sali,bo nie chciała, żebym wyszła do szatni. Na drugi dzień byłam godzinę, po czym podeszła pani i powiedziała, żebym wyszła gdzieś na godzinę, jak będzie źle to zadzwonią, żebym wróciła. Zamknęły się za mną drzwi i się zaczęło. Słyszałam tylko jak krzyczała "puść mnie" "ja chce mamie dać buzi", a potem że chce smoczek i swój kocyk. To jest jej zestaw ratunkowy od zawsze w sytuacjach kryzysowych i do spania. Po godzinie dostałam mmsa jak siedzi uśmiechnięta przy stoliku i że jest ok. Przyszłam po nią po 3 h. Potem przez 2 dni zostawała na te 3h. Ale już w domu płakała, że nie chce tam pójść. W szatni nie chce zmieniać butów,mówi, że będzie czekać na mamę. Idę z nią na salę,ona płacze,pani ją woła i ona płacząc ale idzie i zaraz mówi, że będzie czekać na mamę. A potem jest ok. Jak po nią przychodzę to jest uśmiechnięta i wcale nie taka chętna, żeby się zbierać do domu. Inaczej było tylko jak 2 razy została na spanie,to była 6h. Jak po nią przyszłam to siedziała przy stoliku ze smoczkiem i kocykiem i naprawdę na mnie czekała.
No nie wiem co robić,poradzcie coś Bo od poniedziałku mamy próbować znowu.

Dodano po 20 minutach:

Ah no a udało się,bo przyjmowali dzieci od 2,5 roku, więc się załapałyśmy.

[lizelotka]

mamaM, a nie masz możliwości przeprowadzenia trochę dłuższej adaptacji? Ja z Adasiem byłam w przedszkolu cały tydzień ( a w planie miałam nawet dwa jeśli będzie potrzebował więcej czasu ), najpierw siedziałam w kątku na sali, starając się wtopić w tło, tylko być dostępna, żeby Adaś czuł się bezpiecznie i mógł w spokoju poznawać otoczenie, dzieci, opiekunów. Nie wyszłabym nigdy tylko dlatego że opiekunka uznała, że mam to już zrobić, ona nie zna mojego dziecka, jego potrzeb i reakcji. To dziecko decyduje kiedy jest gotowe rozstać się z rodzicem. I potrzebuje na tą decyzję czasu. Na pewno też nie zostawiłabym dziecka płaczącego i wyrywającego się. Czy Ty chciałabyś być oderwana siłą od osoby którą kochasz nad życie i która jest Twoją ostoją bezpieczeństwa i być zabrana w jakieś obce miejsce, gdzie nikogo nie znasz i nie masz pojęcia co tu się będzie działo?
Ja w każdym razie dopiero gdy uznałam że Adaś chyba jest gotowy, zapytałam czy mogę poczekać na niego w szatni, i powiedziałam, że jeśli będzie potrzebował może do mnie zawsze na chwilkę przyjść. Zgodził się, ale do szatni nie przyszedł ani razu. To był dla mnie znak, że jest gotowy na to by zostać sam, że poczuł się bezpiecznie w nowym miejscu. Więc następnego dnia powiedziałam, że dziś pójdę na chwilę do sklepu – zgodził się, po powrocie ze sklepu powiedziałam, że teraz czekam w szatni. Zgodził się, ale tym razem przychodził kilka razy sprawdzić czy na pewno jestem. Kolejnego dnia powiedziałam, że idę do lekarza i wrócę po obiadku – nie było kłopotu, więc i w końcu powiedziałam, że to ostatni dzień urlopu i jak jutro pójdzie do przedszkola to ja wtedy pójdę do pracy. Tak powoli, krok po kroku przeszliśmy adaptację. Powoli, ale też pokazywałam mu, że on decyduje kiedy jest gotowy, zawsze pytałam, czy zostanie z dziećmi gdy ja pójdę do sklepu, lekarza czy pracy. Jeśli odmawiał, odczekiwałam kolejne pół godziny i znów pytałam. Za każdym razem wystarczyło tylko jedno takie pół godziny, widocznie gdy zobaczył, że może decydować, że ma wpływ, że dla mnie jest ważne czego on potrzebuje, przestał obawiać się, że zostawię go tutaj na siłę. Myślę, że to też było ważne w procesie adaptacji, Adaś czuł, że ma wpływ na to co się dzieje. My, dorośli lubimy mieć kontrolę nad swoim życiem, czujemy się wtedy bezpieczniej, dzieci też chcą ją mieć, choćby minimalną, też chcą się czuć bezpiecznie. Dlatego też warto uprzedzać dziecko np. co będzie następnego dnia, posłuchać co ono o tym myśli, przegadać trudne emocje jeśli są, nazwać je, poradzić dziecku jak może sobie z nimi w przedszkolu poradzić. U nas np. zadziałał bardzo prosty „trik” – dawałam Adasiowi 10 buziaków i 10 uśmiechów do serduszka, żeby mu wystarczyło na cały dzień. Powiedziałam, że jeśli poczuje się smutny lub za mną zatęskni, to może sobie taki uśmiech z serduszka i buziaka wziąć i na pewno poczuje się lepiej. On o tym potem nie pamiętał wcale, ale potrzebował widocznie gdy jest poza przedszkolem czuć, że ma jakiś oręż w walce z trudnymi emocjami, które go mogą najść w przedszkolu. Mieliśmy mały kryzys, ale bardziej dotyczył rozstania ze mną w metrze, bo dalej do przedszkola miał wieźć go tata. Ale daliśmy radę korzystając z udogodnienia jakim są telefony komórkowe Łączyliśmy się z mężem, potem Adaś dostawał telefon ze mną na głośniku i jak się pożegnaliśmy to cały czas mówiłam do niego w telefonie aż dojechali do przedszkola Potrzebował tego przez 3 czy 4 dni, potem już wcale. Cały proces trwał około 2-3 tygodni.
_________________


Przyjdzie taki czas, gdy wyda Ci się, że świat jest Twój... Poczujesz wiatr... powiesz...leć wietrzyku, a on Cię poniesie

[Łobuz]

Witaj mama!

Wiesz, jeśli chodzi o choroby, to raczej nie stres jest ich powodem, ale zarazki.
Chociaż stres może mieć tu swoją rolę, bo jednak organizm zestresowany ma słabszą odporność. Ja od początku (od września ubiegłego roku) choruję razem z moim Brzdącem (zarażam się nawet głupim katarem!), kiedy przyniesie mi coś z p-kola... A wydawać by się mogło, że jestem już uodporniona, bo sama pracuję w szkole i mam styczność codziennie z około setką osób...

Co do zabrania malutkiej z p-kola...
Rozumiem Twoje myśli (a przynajmniej wydaje mi się że je rozumiem), bo sama miałam tysiące razy takie same, kiedy mi synek płakał i prosił, że nie chce do p-kola... Nie lubi go do dziś, pomimo, że już nie płacze i uczestniczy we wszystkich zabawach i zajęciach... Mówi otwarcie: "Nie ciem do psiećkola, nie lubię psiećkola"...

Czuję się wtedy, jak upośledzona umysłowo, bo sama nie wiem, jak z nim w takich chwilach rozmawiać... Rozumiem, że można rozmawiać z dzieckiem o konkretnych sprawach, ale cały temat "przedszkole" jest tu taką globalną kwestią że nie wiem, jak to ugryźć... Staram się, jak mogę, przede wszystkim słucham go uważnie, kiedy do mnie mówi, zastanawiam się wtedy, co na jego miejscu chciałabym usłyszeć od mamy, co dałoby mi choć trochę otuchy, przede wszystkim chcę żeby wiedział, że jest rozumiany... Ale mimo to i tak ciężko wytłumaczyć logicznie 3- czy 4-latkowi, dlaczego MUSI iść do p-kola, skoro on całym serduszkiem CZUJE, że chce być z mamą...

Moim zdaniem ZA powrotem Twojej córci do przedszkola przemawia fakt, że finalnie, docelowo i tak będzie tam musiała pójść, prawda?.. A skoro te najgorsze, najtrudniejsze początki już są za nią - to chyba warto to "pociągnąć", zamiast narażać ją na ponowny trudny start za jakiś czas... To wcale nie tak, że kiedy dziecko starsze - tym lepiej sobie poradzi, bo wspomnienia - te negatywne - pozostaną w jej główce i za parę miesięcy ożyją wcale nie ułatwiając sprawy powrotu do placówki...

lizelotko naprawdę pięknie to rozegraliście, niestety nie w każdym p-kolu jest możliwość, aby zostać z maluchem... Nauczycielki i dyrekcja mówi otwarcie NIE, sale są przepełnione samymi dzieciakami (w sumie nic dziwnego, że nie ma tam miejsca i dla zaaferowanych rodziców...), a w razie wojny jest kilkoro chętnych na miejsce Twojego dziecka...
Przyznaję że pomysłowa z Ciebie mama, jeśli chodzi o "trik" z całusami i serduszkiem...
Ja nie zawsze mam takie pomysły...

wind kiedy macie wyniki rekrutacji?


U mnie lepiej, trochę "wyprostowałam" swoje skrzywione ostatnimi dniami zachowanie, chociaż jeszcze nie jest całkiem ok. Ale staram się z całych sił. Bardzo dużo dają mi wieczorne rozmowy z Adasiem w łóżku przed zaśnięciem. On jest wtedy wyciszony, spokojny, jego uwaga nie rozprasza się, potrafi wtedy opowiedzieć oraz wyjaśnić tyle kwestii... Najczęściej opowiada o swoich obawach dotyczących różnych sfer życia, czasem tłumaczy jakieś wydarzenie minionego dnia ze swojego punktu widzenia, a ja mam szansę go słuchać, rozumieć wszystko na nowo, powiedzieć mu, co i jak ja myślałam w danej chwili, opowiedzieć, co mi się w MOIM zachowaniu nie podobało, że mi za to przykro, czasem rozwiewam jego strachy... Po takiej rozmowie mały chyba czuje się gotowy do nocnego relaksu, gdy już "wyczyści" umysł z trapiących go myśli, bo zasypia w 3 minuty...
_________________

[lizelotka]

[wind_of_hope]